The storyworld accord : econarratology and postcolonial narratives

«جهان‌های داستانی»، مدل‌های ذهنی زمینه و محیطی که شخصیت‌ها در آن عمل می‌کنند، مفهومی است که برای توصیف آنچه در روایت اتفاق می‌افتد استفاده می‌شود. روایت‌شناسان موافقند که مفهوم جهان‌های داستانی، بوم‌شناسی تفسیر روایی را با اجازه دادن به درک کامل‌تر از سازماندهی فضا و زمان، با تشخیص خواندن به‌عنوان فرآیندی که خوانندگان را تشویق می‌کند تا جهان یک متن را با جهان‌های ممکن دیگر مقایسه کنند، به بهترین شکل به تصویر می‌کشد. با برجسته کردن قدرت روایت برای غوطه ور کردن خوانندگان در محیط های جدید و ناآشنا.

با تمرکز بر آثار نویسندگانی از ترینیداد و نیجریه، مانند سام سلون و بن اوکری، The Storyworld Accord به بررسی و مقایسه دنیای داستانی متون غیرواقعی و پست مدرن پسااستعماری می‌پردازد. برای نشان دادن اینکه چگونه چنین روایت‌هایی با دغدغه‌های اغلب فروپاشی شده ذهنیت، بازنمایی و محیط دست و پنجه نرم می‌کنند، و این دغدغه‌های روایت‌شناختی و بوم‌نقدی را از طریق حالتی که ارین جیمز آن را econarratology می‌نامد، گرد هم می‌آورد. جیمز با این استدلال که بوم‌نقدی پسااستعماری، مانند مطالعات بوم‌نقدی، تمایل به غفلت از بازنمایی تخیلی از محیط در ادبیات پسااستعماری دارد، پیشنهاد می‌کند که خوانش جهان‌های داستانی در متون پسااستعماری به نظریه‌پردازان روایت و اکو منتقدان کمک می‌کند تا روش‌های فرهنگ، ایدئولوژی‌ها، و اجتماعی و محیطی را در نظر بگیرند. مسائل در اشکال و ساختارهای روایی بیان می‌شوند، در حالی که به محققان پسااستعماری کمک می‌کنند تا محیط را در کنار موضوعات سوبژکتیویته و حاکمیت سیاسی به طور کامل‌تر بررسی کنند.

“Storyworlds,” mental models of context and environment within which characters function, is a concept used to describe what happens in narrative. Narratologists agree that the concept of storyworlds best captures the ecology of narrative interpretation by allowing a fuller appreciation of the organization of both space and time, by recognizing reading as a process that encourages readers to compare the world of a text to other possible worlds, and by highlighting the power of narrative to immerse readers in new and unfamiliar environments.

Focusing on the work of writers from Trinidad and Nigeria, such as Sam Selvon and Ben Okri, The Storyworld Accord investigates and compares the storyworlds of nonrealist and postmodern postcolonial texts to show how such narratives grapple with the often-collapsed concerns of subjectivity, representation, and environment, bringing together these narratological and ecocritical concerns via a mode that Erin James calls econarratology. Arguing that postcolonial ecocriticism, like ecocritical studies, has tended to neglect imaginative representations of the environment in postcolonial literatures, James suggests that readings of storyworlds in postcolonial texts helps narrative theorists and ecocritics better consider the ways in which culture, ideologies, and social and environmental issues are articulated in narrative forms and structures, while also helping postcolonial scholars more fully consider the environment alongside issues of political subjectivity and sovereignty.