The SPD in the Bonn Republic: A Socialist Party Modernizes

در 15 نوامبر 1959، کنفرانس فوق‌العاده حزب سوسیال دموکرات آلمان برنامه جدیدی را تصویب کرد که به طور ناگهانی از سنت نود ساله حزب خارج شد. یک سال بعد، در 25 نوامبر 1960، کنفرانس حزب در جلسه معمولی "تیم" جدید حزب، گروهی از نامزدهای با شخصیت به رهبری ویلی برانت را تشویق کرد. در پاییز 1961، این تیم با نامزدی برانت به عنوان صدراعظم، SPD را در کمپینی بر اساس مدرن ترین تکنیک ها رهبری کرد که بسیاری از آنها صراحتاً از مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری آمریکا در سال قبل کپی کردند. این تغییر سه جانبه در برنامه، رهبری و سبک، در تکامل طولانی حزب مشابه هیچ چیز دیگری نبود. من اوج تلاشی آگاهانه برای انطباق حزب با زمان های در حال تغییر و به طور خلاصه تلاشی برای مدرن کردن سوسیالیسم بود. این تحول برای ناظران سیاست آلمان غربی پس از جنگ بسیار جالب است. SPD، قدیمی ترین و سابقاً قوی ترین احزاب سیاسی آلمان، پس از سال 1949 به دومین حزب در یک سیستم اساساً سه حزبی تبدیل شد. به این ترتیب، نقش ناخوشایند مخالفان ظاهراً همیشگی را به عهده گرفت. فرار آن از این نقش تا حد زیادی به جذابیت بسته جدید ارائه شده به رأی دهندگان آلمانی بستگی دارد. بنابراین، موفقیت یا شکست تلاش‌های حزب برای مدرن‌سازی تأثیر زیادی بر روند بعدی سیاست آلمان خواهد گذاشت.

On November 15, 1959, an extraordinary conference of the German Social Democratic Party adopted a new program, one which departed abruptly from the party's ninety-year tradition. One year later, on November 25, 1960, the party conference in regular session applauded the party's new "team," a group of personable candidates headed by Willy Brandt. In the fall of 1961, this team, with Brandt as chancellor candidate, led the SPD in a campaign based on the most modern techniques, many copied frankly from the American presidential campaign of the previous year. This three-fold change of program, leadership, and style was unlike any other in the party's long evolution. I t was the culmination of a conscious effort to adapt the party to chang­ ing times, an effort, in short, to modernize socialism. This development is of obvious interest to the observer of postwar West German politics. The SPD, oldest and formerly strongest of the German political parties, after 1949 became the second party in an essentially three-party system. As such it assumed the unhappy role of apparently perpetual opposition. Its escape from the role would depend to a large extent on the appeal of the new package offered the German voter. The success or failure of the party's effort of modern­ ization would thus greatly affect the subsequent course of German politics.