The Space That Remains: Reading Latin Poetry in Late Antiquity

وقتی به شعر رومی فکر می‌کنیم، نام‌هایی که بیشتر به ذهن متبادر می‌شوند عبارتند از ورگیل، هوراس، و اووید که در دوران آگوستوس شکوفا شدند. نبوغ شاعران امپراتوری مانند جوونال، مارسیال و استاتیوس اکنون به طور کلی شناخته شده است، اما سالهای پایانی امپراتوری روم معمولاً با دستاوردهای شاعرانه همراه نیست. با این حال، اخیراً، محققان کلاسیک شروع به ارزیابی مجدد تعدادی از شاعران دوران باستان متأخر - نام‌هایی مانند آسونیوس، کلودین، و پرودنتیوس - کرده‌اند تا آنها را به‌عنوان هنرمندانی با استعداد و تأثیر قابل‌توجه درک کنند. در فضایی که باقی می ماند، آرون پلتاری اولین مطالعه سیستماتیک این شاعران قرن چهارم را پس از سبک جواهری بنیادی مایکل رابرت ارائه می دهد (کرنل، 1989). این اولین کسی است که هم به شعر مسیحی و هم به شعر بت پرست توجه یکسانی می دهد و اولین کسی است که مسئله خوانندگی را جدی می گیرد.

مانند امپراتوری روم، ادبیات لاتین نیز در قرن چهارم در حال نوسان بود. همانطور که پلتاری نشان می دهد، این دوره چرخشی به سمت اشکال نوشتاری را نشان می دهد که به مشارکت فعال خواننده در شکل دادن به معنای متن امتیاز می دهد. در شعر آئوسونیوس، کلودین و پرودنتیوس می توان اهمیت فزاینده تمایز میان قدیم و جدید، کهن و مدرن، فراموش شده و به یاد ماندنی را مشاهده کرد. سنت گرایی و کلام گرایی عجیب آن روز اغلب میل به بی واسطه بودن و حضور را پنهان می کرد. ما می‌توانیم این تغییرات را به وضوح در انتظارات خوانندگان ببینیم. فضایی که باقی می‌ماند، فضایی است که خواننده برای سکونت در آن می‌آید، همانطور که به طور فزاینده‌ای در ادبیات قرون وسطی لاتین چنین می‌شود.

When we think of Roman Poetry, the names most likely to come to mind are Vergil, Horace, and Ovid, who flourished during the age of Augustus. The genius of Imperial poets such as Juvenal, Martial, and Statius is now generally recognized, but the final years of the Roman Empire are not normally associated with poetic achievement. Recently, however, classical scholars have begun reassessing a number of poets from Late Antiquity―names such as Ausonius, Claudian, and Prudentius―understanding them as artists of considerable talent and influence. In The Space That Remains, Aaron Pelttari offers the first systematic study of these fourth-century poets since Michael Robert's foundational The Jeweled Style (Cornell, 1989). It is the first to give equal attention to both Christian and Pagan poetry and the first to take seriously the issue of readership.

Like the Roman Empire, Latin literature was in a state of flux during the fourth century. As Pelttari shows, the period marked a turn towards forms of writing that privilege the reader's active involvement in shaping the meaning of the text. In the poetry of Ausonius, Claudian, and Prudentius we can see the increasing importance of distinctions between old and new, ancient and modern, forgotten and remembered. The strange traditionalism and verbalism of the day often concealed a desire for immediacy and presence. We can see these changes most clearly in the expectations placed upon readers. The space that remains is the space that the reader comes to inhabit, as would increasingly become the case in the literature of the Latin Middle Ages.