The Sonic Color Line: Race and the Cultural Politics of Listening (Postmillennial Pop (17))

تاریخ ناشناخته ای از چگونگی ایجاد نژاد و نژادپرستی از صدا و حفظ آن از طریق گوش شنونده.

نژاد یک پدیده بصری است، توانایی دیدن "تفاوت". حداقل این همان چیزی است که خرد متعارف ما را به آن سوق داده است. با این حال، The Sonic Color Line استدلال می‌کند که ایدئولوژی‌های آمریکایی برتری سفیدپوستان به همان اندازه که به رنگ پوست یا بافت مو وابسته هستند به آنچه می‌شنویم - صداها، طعم موسیقی، حجم صدا - وابسته هستند. جنیفر لین استوور با تقویت ایده‌های جدید قانع‌کننده در مورد رابطه بین نژاد و صدا با تحقیقات تاریخی دقیق، به ما کمک می‌کند تا بهتر درک کنیم که چگونه صدا و شنیدن نه تنها سیاست‌های نژادی جهان ما را ثبت می‌کند، بلکه فعالانه آنها را تولید می‌کند. استوور از طریق تجزیه و تحلیل ردپای تاریخی صداهای نوازندگان آمریکایی آفریقایی تبار، مجموعه ای از بازنمایی های شنوایی نژادی را نشان می دهد که در سطح نادیدنی - خط رنگ صوتی - عمل می کنند و شیوه های گوش دادن نژادپرستانه را که او به عنوان "گوش شنونده" معرفی می کند، آشکار می کند.

با استفاده از یک آرشیو چندرسانه‌ای مبتکرانه شامل ۱۰۰ سال تاریخ آمریکا (۱۹۴۵-۱۸۴۵) و چندین ژانر هنری - روایت برده، اپرا، رمان، به اصطلاح «داستان‌های گویش»، فولک و بلوز، اولیه سینمای صدا، و درام رادیویی - The Sonic Color Line به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه متفکران سیاهپوست سیاست فرهنگی گوش دادن در محل کار در دوران برده‌داری، بازسازی و جیم کرو را درک کردند. با تقویت هریت جیکوبز، فردریک داگلاس، الیزابت تیلور گرینفیلد، چارلز چسنات، خوانندگان جوبیلی فیسک، آن پتری، دبلیو ای بی. Du Bois و Lena Horne به عنوان عوامل و نظریه پردازان صدا، استوور دیدگاه جدیدی در مورد آثار اصلی متعارف در تاریخ ادبیات آفریقایی آمریکایی ارائه می دهد. در این فرآیند، او تاریخ نگاری تثبیت شده مطالعات صحیح را به طور اساسی بازبینی می کند. خط رنگ سونیک نشان می‌دهد که آمریکایی‌ها چگونه «نژاد» را خلق کرده‌اند، شنیده‌اند، و در برابر آن مقاومت کرده‌اند، تا ما دنیای معاصر خود را متفاوت بشنویم.

The unheard history of how race and racism are constructed from sound and maintained through the listening ear.

Race is a visual phenomenon, the ability to see “difference.” At least that is what conventional wisdom has lead us to believe. Yet, The Sonic Color Line argues that American ideologies of white supremacy are just as dependent on what we hear—voices, musical taste, volume—as they are on skin color or hair texture. Reinforcing compelling new ideas about the relationship between race and sound with meticulous historical research, Jennifer Lynn Stoever helps us to better understand how sound and listening not only register the racial politics of our world, but actively produce them. Through analysis of the historical traces of sounds of African American performers, Stoever reveals a host of racialized aural representations operating at the level of the unseen—the sonic color line—and exposes the racialized listening practices she figures as “the listening ear.”

Using an innovative multimedia archive spanning 100 years of American history (1845-1945) and several artistic genres—the slave narrative, opera, the novel, so-called “dialect stories,” folk and blues, early sound cinema, and radio drama—The Sonic Color Line explores how black thinkers conceived the cultural politics of listening at work during slavery, Reconstruction, and Jim Crow. By amplifying Harriet Jacobs, Frederick Douglass, Elizabeth Taylor Greenfield, Charles Chesnutt, The Fisk Jubilee Singers, Ann Petry, W.E.B. Du Bois, and Lena Horne as agents and theorists of sound, Stoever provides a new perspective on key canonical works in African American literary history. In the process, she radically revises the established historiography of sound studies. The Sonic Color Line sounds out how Americans have created, heard, and resisted “race,” so that we may hear our contemporary world differently.