The road to Canada the grand communications route from Saint John to Quebec

از آخرین عصر یخبندان، تنها مسیر امن به داخل کانادا در طول زمستان از خلیج فاندی شروع می‌شد و رودخانه‌های اصلی را در شمال تا رودخانه سنت لارنس از طریق نیوبرانزویک کنونی دنبال می‌کرد. مردم بومی از این مسیر به عنوان بزرگراه اصلی در تمام فصول سال استفاده می کردند و قدرت های بزرگ امپراتوری از آنها پیروی می کردند. مسیر ارتباطی بزرگ، همانطور که در آن زمان نامیده می شد، تنها مجرای عبور و مرور مردم، اطلاعات و کالاها بین سکونتگاه های داخلی و جهان گسترده تر بود و به ستون فقرات امپراتوری انگلیس و فرانسه در قرن ها جنگ بر سر آنها تبدیل شد. این قلمرو این جوزف روبینو دو ویلبون، فرماندهی در آکادی بود که برای اولین بار در زمان جنگ از این مسیر استفاده استراتژیک کرد زیرا اهمیت آن را در مبارزه برای آمریکای شمالی درک کرد. فرانسوی ها به عنوان یک پیوند استراتژیک بین مستعمرات اقیانوس اطلس و کبک، از این مسیر برای برقراری ارتباط و جابجایی نیروها بین شهرک های شمالی و قلعه استفاده کردند.

Since the last Ice Age, the only safe route into Canada's interior during the winter started at the Bay of Fundy and followed the main rivers north to the St. Lawrence River through what is now New Brunswick. Aboriginal people used this route as a major highway in all seasons and the great imperial powers followed their lead. The Grand Communications Route, as it was then called, was the only conduit for people, information and goods passing back and forth between the interior settlements and the wider world and became the backbone of empire for both England and France in their centuries of warfare over this territory. It was Joseph Robineau de Villebon, a commandant in Acadie, who first made strategic use of the route in time of war because he understood its importance in the struggle for North America. A strategic link between the Atlantic colonies and Quebec, the French made extensive use of the route to communicate and move troops between the northern settlements and Fort...