The Rise of Nuclear Fear

پس از اینکه سونامی سیستم خنک‌کننده نیروگاه هسته‌ای فوکوشیما ژاپن را نابود کرد و باعث ذوب شد، معترضان در سراسر جهان استفاده از انرژی هسته‌ای را به چالش کشیدند. آلمان اعلام کرد که کارخانه های خود را تا سال 2022 می بندد. اگرچه آسیب های سوخت های فسیلی بهتر از هر زمان دیگری درک شده است، اما تهدید تغییرات آب و هوایی هرگز همان ترس درونی یا اقدام سریع را برانگیخته است. اسپنسر ورت این پارادوکس را تشریح می‌کند و نشان می‌دهد که شبکه قدرتمندی از تصاویر پیرامون انرژی هسته‌ای ما را اسیر می‌کند و به ترس اجازه می‌دهد تا به جای واقعیات، تفکر و سیاست عمومی ما را هدایت کند.

ساختمان. ورت در کلاسیک خود، ترس هسته ای، تصاویر هسته ای را از مبدأ آن در نمادگرایی کیمیاگری قرون وسطی تا ظهور آن در فیلم و داستان دنبال می کند. مدت‌ها قبل از کشف شکافت هسته‌ای، فانتزی‌های سیاره نابود شده، پرتوهای متحول کننده و شهر سفید آینده در تخیل عمومی ریشه دوانید. در آغاز قرن بیستم، زمانی که حقایق محدودی در مورد رادیواکتیویته شناخته شد، تصویری مبهم ایجاد کردند که بر اساس آن دانشمندان و مردم امیدها و ترس های خود را نشان دادند. این ترس ها در طول جنگ سرد، زمانی که ابرهای قارچی دیگر نیازی به تصور نداشتند، تشدید شدند. آنها در اخبار عصر ظاهر شدند. ورت اضطراب هسته ای را در منابع گوناگونی مانند فیلم هیروشیما مون عمور آلن رنس، رمان جاده کورمک مک کارتی و نمایش تلویزیونی سیمپسون ها بررسی می کند.

ورت امیدوار است که تشخیص اینکه چقدر درگیر این تخیل هستیم، به ما کمک خواهد کرد که در برابر دستکاری هر دو طرف بحث هسته ای مقاومت کنیم. .

After a tsunami destroyed the cooling system at Japan's Fukushima Nuclear Power Plant, triggering a meltdown, protesters around the world challenged the use of nuclear power. Germany announced it would close its plants by 2022. Although the ills of fossil fuels are better understood than ever, the threat of climate change has never aroused the same visceral dread or swift action. Spencer Weart dissects this paradox, demonstrating that a powerful web of images surrounding nuclear energy holds us captive, allowing fear, rather than facts, to drive our thinking and public policy.

Building on his classic, Nuclear Fear, Weart follows nuclear imagery from its origins in the symbolism of medieval alchemy to its appearance in film and fiction. Long before nuclear fission was discovered, fantasies of the destroyed planet, the transforming ray, and the white city of the future took root in the popular imagination. At the turn of the twentieth century when limited facts about radioactivity became known, they produced a blurred picture upon which scientists and the public projected their hopes and fears. These fears were magnified during the Cold War, when mushroom clouds no longer needed to be imagined; they appeared on the evening news. Weart examines nuclear anxiety in sources as diverse as Alain Resnais's film Hiroshima Mon Amour, Cormac McCarthy's novel The Road, and the television show The Simpsons.

Recognizing how much we remain in thrall to these setpieces of the imagination, Weart hopes, will help us resist manipulation from both sides of the nuclear debate.