The Rise and Fall of Jewish American Literature: Ethnic Studies and the Challenge of Identity

بنجامین شرایر استدلال می‌کند که کلیشه غالب ادبیات یهودی آمریکایی درباره «دستیابی به موفقیت» - یعنی نفوذ به قلب صحنه فرهنگی آمریکا در طول دهه 1950 نویسندگان یهودی آمریکایی مانند برنارد مالامود، فیلیپ راث، سائول بلو، و گریس پیلی - همچنین باید به عنوان نقطه آغازین انتقادی مطالعه ادبی یهودی آمریکایی در نظر گرفته شود. به عقیده شرایر، این صحنه ابتدایی حوزه ادبی یهودی آمریکایی است، نکته ای که این حوزه نمی تواند از تکرار و بازپخش در نمونه سازی خود به عنوان مطالعه دانشگاهی کم و بیش رسمی شده ادبیات یهودی آمریکایی اجتناب کند. بیش از شصت سال بعد، خوانایی این رشته، و شرایط امکان آن، به شدت مبتنی بر تکیه بر این روایت واحد قوم‌شناختی است.

در بحثی علیه آنچه او به‌عنوان پایه‌های بررسی نشده و حالت راکد می‌داند. شرایر مجموعه ای از فرضیات قدرتمند حرفه ای در مورد تاریخ ادبی یهودیان آمریکایی را مورد بازجویی قرار می دهد - اینکه چگونه به وجود آمدند و چگونه به کلیشه تبدیل شدند. او شجره نامه ای انتقادی از پیشرفت ها و روایت های دیگر ارائه می دهد که مطالعات یهودی از طریق آنها شواهد قانع کننده خود را اثبات کرده است، نه صرفاً تحت لوای واقعیت های تاریخی که مطالعات یهودی ادعا می کند نشان می دهد، بلکه اساساً برای ساختارهای فکری و نهادی که از طریق آنها این موارد را تولید می کند. نمایندگی ها او نشان می‌دهد که چگونه یک روایت علمی تاریخ‌گرا به سرعت تثبیت و هژمونیک شد، تا حدی به دلیل بیان مضاعف آن از یک موضوع خاص آمریکایی و تاریخ‌نگاری فراملیتی که آن موضوع را به‌طور قاطعانه به عنوان یهودی معرفی می‌کرد. شرایر در بحثی با مفاهیم گسترده برای مفهوم سازی مجدد مطالعات قومی یهودی و دیگر مطالعات قومی مبتنی بر هویت، معتقد است که زمینه قوم شناختی حوزه ادبی یهودی آمریکایی دیگر قابل دفاع نیست.

Benjamin Schreier argues that Jewish American literature's dominant cliché of "breakthrough"—that is, the irruption into the heart of the American cultural scene during the 1950s of Jewish American writers like Bernard Malamud, Philip Roth, Saul Bellow, and Grace Paley—must also be seen as the critically originary moment of Jewish American literary study. According to Schreier, this is the primal scene of the Jewish American literary field, the point that the field cannot avoid repeating and replaying in instantiating itself as the more or less formalized academic study of Jewish American literature. More than sixty years later, the field's legibility, the very condition of its possibility, remains overwhelmingly grounded in a reliance on this single ethnological narrative.

In a polemic against what he sees as the unexamined foundations and stagnant state of the field, Schreier interrogates a series of professionally powerful assumptions about Jewish American literary history—how they came into being and how they hardened into cliché. He offers a critical genealogy of breakthrough and other narratives through which Jewish Studies has asserted its compelling self-evidence, not simply under the banner of the historical realities Jewish Studies claims to represent but more fundamentally for the intellectual and institutional structures through which it produces these representations. He shows how a historicist scholarly narrative quickly consolidated and became hegemonic, in part because of its double articulation of a particular American subject and of a transnational historiography that categorically identified that subject as Jewish. The ethnological grounding of the Jewish American literary field is no longer tenable, Schreier asserts, in an argument with broad implications for the reconceptualization of Jewish and other identity-based ethnic studies.