The Right(s) to Water: The Multi-Level Governance of a Unique Human Right

سیاستمداران و دیپلمات‌ها برای سال‌ها حق بشر بر آب را به‌عنوان راه‌حلی برای بحران جهانی آب اعلام کرده‌اند که اخیراً در قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل در سال 2010 «حق بشر بر آب و فاضلاب» صورت گرفت. با این حال، حق بر آب تا چه حد می تواند از نظر قانونی و فلسفی وجود داشته باشد و چه تفاوتی با حقوق و سیاست بین المللی می تواند داشته باشد؟ این سوال در قلب این کتاب نهفته است. پاسخ کتاب این است که استدلال کند که حق بر آب تحت قوانین بین‌المللی وجود دارد، اما به شیوه‌ای متفاوت‌تر و چند سطحی‌تر از آنچه قبلاً به رسمیت شناخته شده بود. حق بر آب به جای اینکه به عنوان یک حق منفرد و جامع وجود داشته باشد، باید به عنوان یک حق مرکب از لایه های مختلف درک شود، که هر دو از حقوق جداگانه برای سلامت، زندگی و استانداردهای مناسب زندگی ناشی می شود و توسط مجموعه ای از منطقه ای و ملی حمایت می شود. حقوق. نویسنده نیز حق را در سطح مفهومی بررسی می کند. پس از رد برخی از ایرادات نظری به مقوله حقوق اجتماعی-اقتصادی به طور کلی و مفهوم حق بر آب به طور خاص، این نسخه خطی رویکردی نوآورانه را نسبت به تأثیر متقابل حقوق مختلف بر آب در میان نظم های حقوقی مختلف توسعه می دهد. این کتاب در مورد رویکردی به حقوق بشر - از جمله حق بر آب - به عنوان حداقل استانداردهای بین‌المللی، با استفاده از حق بر آب به عنوان نمونه‌ای برای نشان دادن اینکه چگونه حفاظت چندسطحی حقوق بشر می‌تواند به طور مؤثر عمل کند، بحث می‌کند. این کتاب همچنین به آخرین سوال مهمی می‌پردازد: چگونه می‌توان حق بین‌المللی آب را در عمل معنادار کرد؟ نسخه خطی سه معیار حیاتی را به منظور تقویت چنین حق ترکیبی مشتق شده در عمل شناسایی می کند: نظارت مستقل. اجرای قانون برای بخش خصوصی؛ و تحقق بین المللی نویسنده بررسی می‌کند که این معیارها تا چه حد در حال حاضر رعایت می‌شوند، و راه‌های عملی برای اینکه چگونه می‌توانند در آینده بهتر برآورده شوند، پیشنهاد می‌کند.​

Politicians and diplomats have for many years proclaimed a human right to water as a solution to the global water crisis, most recently in the 2010 UN General Assembly Resolution “The human right to water and sanitation”. To what extent, however, can a right to water legally and philosophically exist and what difference to international law and politics can it make? This question lies at the heart of this book. The book’s answer is to argue that a right to water exists under international law but in a more differentiated and multi-level manner than previously recognised. Rather than existing as a singular and comprehensive right, the right to water should be understood as a composite right of different layers, both deriving from separate rights to health, life and an adequate standard of living, and supported by an array of regional and national rights. The author also examines the right at a conceptual level. After disproving some of the theoretical objections to the category of socio-economic rights generally and the concept of a right to water more specifically, the manuscript develops an innovative approach towards the interplay of different rights to water among different legal orders. The book argues for an approach to human rights – including the right to water – as international minimum standards, using the right to water as a model case to demonstrate how multilevel human rights protection can function effectively. The book also addresses a crucial last question: how does one make an international right to water meaningful in practice? The manuscript identifies three crucial criteria in order to strengthen such a composite derived right in practice: independent monitoring; enforcement towards the private sector; and international realization. The author examines to what extent these criteria are currently adhered to, and suggests practical ways of how they could be better met in the future.​