The Radio Eye: Cinema in the North Atlantic, 1958-1988

چشم رادیو: سینما در اقیانوس اطلس شمالی، 1958-1988، روشی را بررسی می کند که در آن آزمایش های رسانه ای در کبک، نیوفاندلند، جزایر فارو، و جوامع ایرلندی-گالیک زبان ایرلند انجام می شود. از فیلم، ویدئو و تلویزیون برای حمایت از جوامع به حاشیه رانده شده و اغلب برای "زبان های کوچکتر" استفاده کنید.

چشم رادیویی، با این حال، مجموعه ای از مطالعات موردی مجزا نیست. نویسنده، جری وایت، میزان ارتباط این آزمایش‌ها را، گاهی به طور ضمنی، اما بیشتر اوقات کاملاً صریح، نشان می‌دهد. سازندگان رسانه در اقیانوس اطلس شمالی طی دوره 1958-1988 از فرهنگ ها و آرزوهای یکدیگر بسیار آگاه بودند و با ساختاربندی کتاب در دو بخش به هم پیوسته، وایت میزان ظهور یک پروژه مشترک را در طول این سه دهه نشان می دهد.

این کتاب با اعتقاد وایت به هم پیوند خورده است که این آزمایش‌ها از آرمان‌گرایی فیلم‌ساز صامت شوروی، زیگا ورتوف پیروی می‌کنند، که درباره مفهوم خود از «چشم رادیویی» نوشت. وایت همچنین این آزمایش‌ها را در چارچوب کار فیلم‌ساز و نظریه‌پرداز کوبایی خولیو گارسیا اسپینوزا و مفهوم او از «سینمای ناقص»، یورگن هابرماس و مفاهیم او از «حوزه عمومی» و ایده‌های ادورارد گلیسان درباره «کرئولیت» به عنوان تعریف جنبه فرهنگ مدرن این یک لحظه واقعاً بین‌المللی است، و این آزمایش‌ها در گفتگو با طیف وسیعی از افکار در تعدادی از زبان‌ها هستند.

The Radio Eye: Cinema in the North Atlantic, 1958–1988, examines the way in which media experiments in Quebec, Newfoundland, the Faroe Islands, and the Irish-Gaelic-speaking communities of Ireland use film, video, and television to advocate for marginalized communities and often for “smaller languages.”

The Radio Eye is not, however, a set of isolated case studies. Author Jerry White illustrates the degree to which these experiments are interconnected, sometimes implicitly but more often quite explicitly. Media makers in the North Atlantic during the period 1958–1988 were very aware of each other’s cultures and aspirations, and, by structuring the book in two interlocking parts, White illustrates the degree to which a common project emerged during those three decades.

The book is bound together by White’s belief that these experiments are following in the idealism of Soviet silent filmmaker Dziga Vertov, who wrote about his notion of “the Radio Eye.” White also puts these experiments in the context of work by the Cuban filmmaker and theorist Julio García Espinosa and his notion of “imperfect cinema,” Jürgen Habermas and his notions of the “public sphere,” and Édourard Glissant’s ideas about “créolité” as the defining aspect of modern culture. This is a genuinely internationalist moment, and these experiments are in conversation with a wide array of thought across a number of languages.