The Qiangic subgroup from an areal perspective: a case study of languages of Muli

دسته بندی: خارجی
ویرایش:  
نویسندگان: Chirkova Katia.  
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: 38 
زبان: Qiangic-English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 881 کیلوبایت 

قیمت کتاب (تومان) : 37,000

تایپه: آکادمی سینیکا. زبان و زبان‌شناسی، 2012، 13(1)، 133-170 ص. در این مقاله، من اعتبار تجربی فرضیه کیانگیک را به عنوان زیرگروهی از سینو-تبتی، یعنی فرضیه منشأ مشترک سیزده زبان کم مطالعه شده جنوب غربی چین. این مطالعه بر اساس کار در حال انجام بر روی چهار زبان کیانگیک است که در یک محل صحبت می‌شود (شهرستان خودمختار تبتی، سیچوان)، و در زمینه زبان‌های زیرگروه‌های ژنتیکی همسایه (یی، نا، تبتی، سینیتی) دیده می‌شود. نتایج اولیه کار مستندسازی، اعتبار Qiangic را به عنوان یک واحد ژنتیکی مورد تردید قرار می‌دهد، و در عوض نشان می‌دهد که ویژگی‌هایی که در حال حاضر به عنوان اثبات عضویت در این زیر گروه دیده می‌شوند، بیشتر نتیجه انتشار در سراسر مرزهای ژنتیکی هستند. علاوه بر این، من استدلال می کنم که چهار زبان محلی که در حال حاضر برچسب Qiangic دارند، بسیار متمایز هستند و احتمالاً از نظر ژنتیکی نزدیک به هم مرتبط نیستند. متعاقباً، من Qiangic را به عنوان یک گروه منطقه ای از نظر ویژگی های تعیین کننده آن، و همچنین فرضیه های احتمالی مربوط به وابستگی ژنتیکی زبان های عضو آن که در حال حاضر با نام Qiangic شناخته می شوند، مورد بحث قرار می دهم. من با تأملاتی در مورد موضوع زیر گروه بندی در زمینه کیانگیک و به طور کلی در سینو-تبت به پایان می رسم.

Taipei: Academia Sinica. Language and Linguistics, 2012, 13(1), 133–170 p. In this paper, I study the empirical validity of the hypothesis of “Qiangic” as a subgroup of Sino-Tibetan, that is, the hypothesis of a common origin of thirteen little-studied languages of South-West China. This study is based on ongoing work on four Qiangic languages spoken in one locality (Muli Tibetan Autonomous County, Sichuan), and seen in the context of languages of the neighboring genetic subgroups (Yi, Na, Tibetan, Sinitic). Preliminary results of documentation work cast doubt on the validity of Qiangic as a genetic unit, and suggest instead that features presently seen as probative of the membership in this subgroup are rather the result of diffusion across genetic boundaries. I furthermore argue that the four local languages currently labeled Qiangic are highly distinct and not likely to be closely genetically related. Subsequently, I discuss Qiangic as an areal grouping in terms of its defining characteristics, as well as possible hypotheses pertaining to the genetic affiliation of its member languages currently labeled Qiangic. I conclude with some reflections on the issue of subgrouping in the Qiangic context and in Sino-Tibetan at large.