The Pulvinar Thalamic Nucleus of Non-Human Primates: Architectonic and Functional Subdivisions

این کتاب این فرضیه را مورد بحث قرار می دهد که نخستی pulvinar حاوی داربست اصلی است که از نشانگرهای معماری سیتو و توزیع پروتئین خاص مشتق شده است. پس از آن، در امتداد تکامل پستانداران، فشارهای انتخابی مختلف به منظور شکل دادن و تنظیم دقیق اتصال پولوینار با مناطق خاصی از نئوکورتکس عمل کردند. این واگرایی، در میان چیزهای دیگر، مجموعه‌های مختلفی از نمایش‌های نقشه رتینوتوپی را در هسته پولوینار بسته به نیازهای عملکردی و رفتاری هر گونه ایجاد کرد.

پلوینار، بزرگترین هسته تالاموس پستانداران، دارای گسترده‌ای است اتصالات متقابل با چندین ناحیه از نئوکورتکس. این حلقه‌های ورودی-خروجی نشان می‌دهد که پولوینار ممکن است جریان اطلاعات را در داخل و بین نواحی قشر مغز به شکلی بسیار پویا تنظیم کند. بنابراین، درک زیربخش‌های تشریحی درون پولوینار، و ارتباط آن با قشر مغز، برای درک عملکرد فیزیولوژیکی پولوینار بسیار مهم است. با این حال، در مورد نحوه تقسیم بندی پولوینار بسته به تکنیک مورد استفاده، یک تضاد آشکار وجود دارد. روش‌های سیتومعماری و ایمونوهیستوشیمی الگوی بسیار مشابهی از تقسیم‌بندی پولوینار را در بین میمون‌های دنیای قدیم و جدید نشان می‌دهند. از سوی دیگر، مطالعات الکتروفیزیولوژیکی و اتصال، اختلافات واضحی را در سازمان دهی پولوینار در سراسر تکامل پستانداران نشان می دهد.

This book discusses the hypothesis that the primate pulvinar contains an original scaffold which is derived from cytoarchitectural markers and specific protein distributions. Thereafter, along primate evolution, different selective pressures acted in order to shape and fine-tune the connectivity of the pulvinar with specific regions of the neocortex. This divergence created, among other things, the different sets of retinotopic map representations in the pulvinar nucleus depending on functional and behavioral requirements of each species.

The pulvinar, the largest nucleus of the primate thalamus, has extensive and reciprocal connections with several areas of the neocortex. These input-output loops suggest that the pulvinar may regulate the flow of information within and between cortical areas in a highly dynamic fashion. Therefore, understanding the anatomical subdivisions within the pulvinar, and its connectivity with the cortex, is paramount to understanding pulvinar physiological function. However, there is a stark contrast regarding the way that the pulvinar is subdivided depending on the technique employed. Cytoarchitectural and immunohistochemical methods reveal a very similar pattern of pulvinar subdivision across Old- and New-World monkeys. On the other hand, electrophysiological and connectivity studies expose clear discrepancies in pulvinar organization across primate evolution.