The Projectification of the Public Sector

در دهه‌های اخیر، ما شاهد استفاده روزافزون از پروژه‌ها و روش‌های موقت سازمان‌دهی مشابه در بخش عمومی کشورها در اروپا و سراسر جهان بوده‌ایم. در حالی که برای برخی این یک توسعه خوشایند است که غیرت کارآفرینی را باز می کند و خدمات عمومی را انعطاف پذیرتر و پاسخگوتر می کند، برخی دیگر استدلال می کنند که این به دنبال سیاست زدایی از ابتکارات سیاستی است و آنها را به طور فزاینده ای تکنوکراتیک می کند و سازمان های پروژه ای که در این فرآیند شکل گرفته اند، کوتاهی چندگانه و ناپایدار ارائه می دهند. -راه‌حل‌های طولانی‌مدت برای مشکلات بلندمدت.

این جلد با گردآوری تحقیقات از طیف وسیعی از زمینه‌های دانشگاهی برای ایجاد درک انتقادی و نظری از علل، ماهیت، به طرح‌ریزی بخش عمومی می‌پردازد. و پیامدهای طرح ریزی بخش عمومی. این کتاب شامل 13 فصل و در سه بخش تنظیم شده است. بخش اول بر سیاست فرافکنی متمرکز است، به ویژه نقش پروژه ها در سیاست زدایی، که اغلب با ارائه «فنی» سیاسی انجام می شود. فصل‌های بخش دوم همگی به چارچوب‌بندی مجدد رابطه بین مرکز و پیرامون، یا بین سیاست‌گذاری و اجرا و نقش موقتی در شکل‌دهی مجدد این رابطه مربوط می‌شوند. بخش سوم و پایانی بر ابزارها، تکنیک‌ها و عواملی تمرکز می‌کند که از طریق آنها طرح‌ریزی بخش عمومی جمع‌آوری، ساخته و اجرا می‌شود.

In recent decades, we have witnessed an increasing use of projects and similar temporary modes of organising in the public sector of nations in Europe and around the world. While for some this is a welcome development which unlocks entrepreneurial zeal and renders public services more flexible and accountable, others argue that this seeks to depoliticise policy initiatives, rendering them increasingly technocratic, and that the project organisations formed in this process offer fragmented and unsustainable short-term solutions to long-term problems.

This volume sets out to address public sector projectification by drawing together research from a range of academic fields to develop a critical and theoretically-informed understanding of the causes, nature, and consequences of the projectification of the public sector. This book includes 13 chapters and is organised into three parts. The first part centres on the politics of projectification, specifically the role of projects in de-politicisation, often accomplished by rendering the political “technical”. The chapters in the second part all relate to the reframing of the relationship between the centre and periphery, or between policy making and implementation, and the role of temporality in reshaping this relation. The third and final part brings a focus upon the tools, techniques, and agents through which public sector projectification is assembled, constructed, and performed.