The Principles of Deleuzian Philosophy

چه چیزی به ما این حق را می دهد که از یک فلسفه دلوزی صحبت کنیم، فلسفه ای که در نگاه اول صرفاً به تفسیر سایر فیلسوفان و نویسندگان مربوط می شود؟ کویچیرو کوکوبون بر روش دلوز از «گفتمان غیرمستقیم آزاد» تمرکز می‌کند تا فلسفه تجربه‌گرایی استعلایی دلوز و محدودیت‌های سازنده آن را بیابد و توضیح دهد. کوکوبون با رویارویی دلوز با هیوم، کانت، برگسون، فروید، لاکان، فوکو و گاتاری، فلسفه‌ای را آشکار می‌کند که به شدت تحت تأثیر ساختارگرایی و روان‌کاوی است، که به دلیل جاه‌طلبی‌های عملی‌اش باید از این جنبش‌ها پیشی می‌گیرد. کوکوبون با احیای رادیکال پتانسیل سیاسی این فلسفه به پایان می رسد.

What gives us the right to speak of a Deleuzian philosophy, a philosophy at first sight concerned solely with interpreting other philosophers and writers? Koichiro Kokubun focuses on Deleuze’s method of ‘free indirect discourse’ to locate and explicate Deleuze’s philosophy of transcendental empiricism and its constitutive limits. Working through Deleuze’s confrontations with Hume, Kant, Bergson, Freud, Lacan, Foucault and Guattari, Kokubun uncovers a philosophy strongly influenced by structuralism and psychoanalysis, which had to overtake these movements because of its practical ambitions. Kokubun concludes with a radical revitalisation of the political potential of this philosophy.