The primitive, the aesthetic, and the savage : an Enlightenment problematic

تونی سی. براون "شخصیت گریزناپذیر و در عین حال بی‌نهایت نگران‌کننده چیزی نه چندان" را در تلاش روشنگری برای اندیشیدن در مورد زیبایی‌شناسی و وحشی بررسی می‌کند. متون مختلفی که براون در نظر می گیرد - از جمله نوشته های آدیسون، روسو، کانت، و دفو - برای تعیین حدود زیبایی شناسی به چهره های عجیب و غریب و برای درک وحشی به زیبایی شناسی روی می آورند.

در کتاب جذاب خود. اکتشاف براون درمی‌یابد که امر بدوی عنصری را به زیبایی‌شناسی و وحشی وارد می‌کند که اثبات آن ضروری است اما تصور آن دشوار است. براون توضیح می دهد که در عمیق ترین حالت خود، این عنصر باعث از دست دادن اعتماد به توانایی فرد در درک رابطه انسان با خود و جهان می شود. این از دست دادن اعتماد به نفس - چیزی که براون از آن به عنوان نقض امنیت انسان شناختی یاد می کند - به ناتوانی در حفظ احساس خود در مواجهه با دنیای جدید بازمی گردد. او با نشان دادن تأثیر امر بدوی بر زیبایی‌شناسی و وحشی‌شناسی، نشان می‌دهد که چگونه نویسندگان قرن هجدهم تمرکز او بر تلاش برای تعیین جایگاه انسان در جهان است. همان‌طور که براون توضیح می‌دهد، این نویسندگان بارها و بارها به نمونه‌های «عجیب‌انگیز» از دنیای جدید - مانند تپه‌های تدفین هندی و تمرین خالکوبی مائوری - برمی‌گردند که آن‌ها را چنان فراگیر می‌کند که به نوشتن، حتی تولید، فلسفه و زیبایی‌شناسی می‌پردازند.

Tony C. Brown examines “the inescapable yet infinitely troubling figure of the not-quite-nothing” in Enlightenment attempts to think about the aesthetic and the savage. The various texts Brown considers—including the writings of Addison, Rousseau, Kant, and Defoe—turn to exotic figures in order to delimit the aesthetic, and to aesthetics in order to comprehend the savage.

In his intriguing exploration Brown discovers that the primitive introduces into the aesthetic and the savage an element that proves necessary yet difficult to conceive. At its most profound, Brown explains, this element engenders a loss of confidence in one’s ability to understand the human’s relation to itself and to the world. That loss of confidence—what Brown refers to as a breach in anthropological security—traces to an inability to maintain a sense of self in the face of the New World. Demonstrating the impact of the primitive on the aesthetic and the savage, he shows how the eighteenth-century writers he focuses on struggle to define the human’s place in the world. As Brown explains, these authors go back again and again to “exotic” examples from the New World—such as Indian burial mounds and Maori tattooing practice—making them so ubiquitous that they come to underwrite, even produce, philosophy and aesthetics.