The Practices of Hope: Literary Criticism in Disenchanted Times

رویکردی مثبت به نقد ادبی ارائه می‌کند 

 

در لحظه‌ای که «هرمنوتیک ظن» در مطالعات ادبی مورد انتقاد قرار گرفته است، روش های امید رویکردی جایگزین را تشویق می کند که به جای کنار گذاشتن کلی نقد، تعهد خود را نسبت به افسون زدگی کنار می گذارد. به عنوان یک جایگزین، کاستیلیا خواندنی امیدوارکننده ارائه می‌کند، ترکیبی از ایده‌آلیسم و ​​تخیل که لبه تحلیلی خود را حفظ می‌کند، اما برای بیان ارزش‌هایی که دانش ما را شکل می‌دهند و جهان‌های ممکنی را ایجاد می‌کند که به نقد واقعی اجتماعی جان می‌بخشد، فراتر از گفتن منفی حرکت می‌کند. با تکیه بر منتقدان مختلف از رکود بزرگ تا جنگ ویتنام، از گرانویل هیکس و کنستانس رورک تا لوئیس مامفورد، سی.ال.آر. جیمز، چارلز فیدلسون و ریچارد پویریر، کاستیلیا نشان می‌دهند که انتقاد آنها به طور همزمان شرایط اجتماعی جنگ سرد ایالات متحده را محکوم می‌کرد و جهان‌های ایده‌آل را به عنوان جایگزین‌های دموکراتیک‌تر پیشنهاد می‌کرد.

 

سازماندهی شده حول مجموعه‌ای از اصطلاحاتی که برای منتقدان به بدگویی تبدیل شده‌اند - ملت، لیبرالیسم، انسان‌گرایی، نمادگرایی -روش‌های امید نشان می‌دهد که چگونه بودند. در «گذشته قابل استفاده» نقد به کار گرفته شده است تا نقدی جایگزین ایجاد کند، تمرین امید.

 

Offers a positive approach to literary criticism 

 

At a moment when the “hermeneutics of suspicion” is under fire in literary studies, The Practices of Hope encourages an alternative approach that, rather than abandoning critique altogether, relinquishes its commitment to disenchantment. As an alternative, Castiglia offers hopeful reading, a combination of idealism and imagination that retains its analytic edge yet moves beyond nay-saying to articulate the values that shape our scholarship and creates the possible worlds that animate genuine social critique. Drawing on a variety of critics from the Great Depression to the Vietnam War, from Granville Hicks and Constance Rourke to Lewis Mumford, C.L.R. James, Charles Feidelson, and Richard Poirier, Castiglia demonstrates that their criticism simultaneously denounced the social conditions of the Cold War United States and proposed ideal worlds as more democratic alternatives.  

 

Organized around a series of terms that have become anathema to critics—nation, liberalism, humanism, symbolism—The Practices of Hope shows how they were employed in criticism’s “usable past” to generate an alternative critique, a practice of hope.