The Practice of Citizenship: Black Politics and Print Culture in the Early United States

در سال‌های بین انقلاب آمریکا و جنگ داخلی ایالات متحده، زمانی که درک حقوقی و فرهنگی شهروندی از نظر نژادی محدودتر شد، نویسندگان سیاه‌پوست نظریه‌ای گسترده و مبتنی بر عمل از شهروندی را بیان کردند. آنها استدلال کردند که مبتنی بر مشارکت سیاسی، کمک های متقابل، نقد و انقلاب، و تعاملات روزانه بی شمار بین افرادی که در یک فضا زندگی می کنند، شهروندی با این که چه کسی است تعریف نمی شود، بلکه با آنچه انجام می دهد، تعریف می شود.

دریک آر. اسپایرز در عمل شهروندی توسعه موازی فرهنگ چاپ سیاه اولیه و درک حقوقی و فرهنگی شهروندی ایالات متحده را بررسی می کند، که از سال 1787 شروع شد، با چارچوب بندی قانون اساسی فدرال و تأسیس انجمن آفریقای آزاد توسط آبسالوم جونز و ریچارد آلن و پایان یافتن آن در سال 1861 با شروع جنگ داخلی. در بین این دو نقطه، او شخصیت‌هایی را بازیابی می‌کند که مورد مطالعه قرار نگرفته‌اند، مانند ویلیام جی. ویلسون، که «گالری تصاویر آفریقایی-آمریکایی» در سال 1859 در هفت قسمت در مجله انگلیسی-آفریقایی منتشر شد، و پزشک، لغو ممنوعیت، و جیمز مک کیون اسمیت مقاله نویس. او متونی مانند جلسات کنوانسیون های ایالت سیاه پوست را در کنار ملاحظات شخصیت های متعارفی مانند فرانسیس الن واتکینز هارپر و فردریک داگلاس قرار می دهد.

اسپایر فاش می کند که خواندن فرهنگ چاپ سیاه به عنوان فضایی که در آن شهروندی هم تئوریزه شده و هم عمل می شود. درجه ای که مفاهیم شهروندی سیاه پوست از طریق یک جامعه بسیار خلاقانه و متنوع از حروف پدیدار شد، که به راحتی قابل تقلیل به چهره ها یا ژانرهای نماینده نیست. از طومارها به کنگره گرفته تا داستان‌های فرانسیس هارپر، نویسندگان سیاه‌پوست حقوق شهروندی را هم به‌طور صریح و هم به طور ضمنی تعریف می‌کنند، این کتاب نه صرفاً به عنوان پاسخی به برتری سفیدپوستان، بلکه به‌عنوان یک امر طبیعی در شکل‌دهی جوامع خود و ملاقات با سیاست‌های خود نشان می‌دهد. نیازهای اجتماعی و فرهنگی.

In the years between the American Revolution and the U.S. Civil War, as legal and cultural understandings of citizenship became more racially restrictive, black writers articulated an expansive, practice-based theory of citizenship. Grounded in political participation, mutual aid, critique and revolution, and the myriad daily interactions between people living in the same spaces, citizenship, they argued, is not defined by who one is but, rather, by what one does.

In The Practice of Citizenship, Derrick R. Spires examines the parallel development of early black print culture and legal and cultural understandings of U.S. citizenship, beginning in 1787, with the framing of the federal Constitution and the founding of the Free African Society by Absalom Jones and Richard Allen, and ending in 1861, with the onset of the Civil War. Between these two points he recovers understudied figures such as William J. Wilson, whose 1859 "Afric-American Picture Gallery" appeared in seven installments in The Anglo-African Magazine, and the physician, abolitionist, and essayist James McCune Smith. He places texts such as the proceedings of black state conventions alongside considerations of canonical figures such as Frances Ellen Watkins Harper and Frederick Douglass.

Reading black print culture as a space where citizenship was both theorized and practiced, Spires reveals the degree to which concepts of black citizenship emerged through a highly creative and diverse community of letters, not easily reducible to representative figures or genres. From petitions to Congress to Frances Harper's parlor fiction, black writers framed citizenship both explicitly and implicitly, the book demonstrates, not simply as a response to white supremacy but as a matter of course in the shaping of their own communities and in meeting their own political, social, and cultural needs.