The Power of Not Thinking: How Our Bodies Learn and Why We Should Trust Them

نقشی را که بدن ما در نحوه یادگیری ما بازی می‌کند و اینکه چگونه می‌توانیم از دانش بدن خود برای برتری در همه جنبه‌های زندگی بهره ببریم، توضیح می‌دهد.

از کسی بخواهید که به قسمتی از بدنش که مسئول هوش اوست اشاره کند و به احتمال زیاد به سرش اشاره کند. این فرض قابل درک است، با توجه به این که قرن ها، از \"cogito ergo sum\" دکارت تا عصر کامپیوتر، این چیزی است که به ما گفته شده است که فکر کنیم.

و با این حال همه ما تجربیات مشترکی داریم. که قدرت بی‌نظیر «ناندیشیدن» را آشکار کرده‌اند. آیا تا به حال برای به خاطر سپردن شماره پین ​​خود فقط برای اینکه انگشتانتان را بیرون نگه دارید و با دستانتان به درستی تایپ کنید، پیانو نواخته اید، بدون تمرکز بر به خاطر سپردن نت های صحیح یا گوش دادن به احساس درونی خود در زمانی که تحت فشار یک تصمیم بزرگ هستید، تلاش کرده اید؟ همه این موارد ثابت می کند که زمان آن فرا رسیده است که از نقشی که بدن در کسب دانش ایفا می کند غفلت کنیم و بررسی کنیم که چگونه مغز و بدن ترکیب می شوند تا آنچه را که ما به عنوان هوش منحصر به فرد انسانی می دانیم، ارائه دهیم. هرگز فراموش نکردید که چگونه دوچرخه سواری کنید؟

در این کتاب جدید منحصر به فرد، سایمون رابرتز انسان شناس اجتماعی و تجاری به نقش محوری بدن ما در نحوه یادگیری نگاه می کند و به ما یادآوری می کند که چرا باید یاد بگیرید که بیشتر به آن گوش دهید. رابرتز با تکیه بر طیفی باورنکردنی از علوم پیشرفته، مثال‌های واقعی و تجربیات شخصی، پیچیدگی ساده‌ترین وظایفی که انسان‌ها هر روز انجام می‌دهند را بررسی می‌کند و در ادامه توضیح می‌دهد که چگونه، با آگاهی بیشتر از فرآیندهای کار. ما می‌توانیم از پتانسیل کامل خود استفاده کنیم و در هر زمینه‌ای از زندگی‌مان برتر باشیم.

پیشنهاد او پادزهری برای کلان داده‌ها، عقل‌گرایی سرد و تقلیل‌گرایی نیست. اما، همانطور که دانش تجسم یافته از تعامل و تعامل ما با جهان پدیدار می شود، نویسنده تأکید می کند که چرا هوش تنها در مغز ما ساکن نیست. اگر یک پیام واحد و عملی از آن گرفته شود، این است که باید به نقش بدن به عنوان منبعی برای یادگیری و درک جهان اعتبار بیشتری بدهیم. این بدان معناست که «آستین‌ها را بالا زده»، روشی کاربردی‌تر و کاربردی‌تر برای «یادگیری از طریق انجام دادن» نه با جدایی منطقی.

Details the role our body plays in how we learn and how we can tap into our body's knowledge to excel in all facets of life.

Ask someone to point to the part of their body responsible for their intelligence and it is highly likely that they will point at their head. This assumption is understandable, given that, for centuries, from Descartes' "cogito ergo sum" to the computer age, this is what we have been told to think.

And yet we all share common experiences that have revealed the incomparable power of "not thinking". Have you ever struggled to remember your pin number only to hold your fingers out and type it correctly with your hands, played the piano without focusing on remembering the correct notes or listened to your gut feeling when under the pressure of a big decision? All these instances prove that it is time to stop neglecting the role the body plays in our acquisition of knowledge and to explore how it is that brain and body combine to deliver what we view as uniquely human intelligence. You never forgot how to ride a bike did you?

In this unique new book, social and business anthropologist Simon Roberts looks at the pivotal role that our body plays in how we learn and reminds us of why we should learn to listen to it more often. Drawing upon an incredible range of cutting-edge science, real-life examples and personal experience, Roberts explores the complexity of even the simplest of tasks that humans perform every day and goes on to explain how, with a greater awareness of the processes at work, we can tap into our full potential and excel in any area of our lives.

His proposition isn't the antidote to big data, cold rationalism, and reductionism. But, as embodied knowledge emerges from our engagement and interaction with the world, the author underlines why intelligence does not solely reside in our brains. If there's a single, practical message to be taken from it, it is that we should give more credit to the role of the body as a resource for learning about and understanding the world. That means a more 'sleeves rolled up', engaged and practical way of 'learning by doing' not by rational detachment.