The Power of Genre

ویرایش:  
نویسندگان: Adena Rosmarin  
سری:  
ISBN (شابک) : 0816613958, 9780816613953 
ناشر: University of Minnesota Press 
سال نشر: 1986 
تعداد صفحات: 211 
زبان: English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 12 مگابایت 

قیمت کتاب (تومان) : 59,000



قدرت ژانر بازاندیشی بنیادی و سیستماتیک در رابطه بین ژانر ادبی و تبیین انتقادی است. آدن روزمارین نشان می‌دهد که چگونه نظریه‌های سنتی ژانر – چه «تاریخی»، «ذاتی» یا «نظری» – لزوماً با تلاش‌هایشان برای تعریف بازنمایی ژانر لغو می‌شوند. در عوض، روزمارین استدلال می‌کند که پیش‌فرض آغازین استدلال انتقادی همیشه هدف انتقادی یا، همانطور که E.H. Gombrich گفته است، کارکرد است، و ژانر یا «فرم» اصلاحات را دنبال می‌کند. هدف یک مدل رابطه‌ای است که کار می‌کند.

روزمارین تئوری‌های موجود ژانر را تجزیه و تحلیل می‌کند - نظریه‌های هیرش، کرین، فرای، تودوروف، یاوس و رادر قبل از ارائه نظریات خود مورد توجه ویژه قرار گرفته‌اند. این تحلیل‌ها غیرمنطقی را آشکار می‌کنند که حتی تلاش‌های پیچیده‌ای را برای تلقی ژانر به‌عنوان موجودی از پیش وجود دارد. روزمارین نشان می‌دهد که چگونه تعریف ژانر به‌صورت عمل‌گرایانه – به‌طور صریح انتخاب شده یا ابداع شده برای خدمت به مقاصد انتقادی صریح – این مشکل را حل می‌کند: یک نظریه عمل‌گرایانه ژانر، تحلیل استعاره‌ها و انگیزه‌های خود را در برنامه‌اش ایجاد می‌کند و در نتیجه نیاز سنتی نظریه به انکار ماهیت ابداع شده و بلاغی را حذف می‌کند. از طرح های آن با این حال، یک نظریه پراگماتیک، نه تنها باید با انسجام درونی‌اش، بلکه با قدرتش برای فعال کردن تمرین مورد آزمایش قرار گیرد، و روزمارین مونولوگ دراماتیک، یک ژانر بدنام مشکل‌ساز، و همبسته اخیر آن، غزل نقاب، را به عنوان محل آزمایش انتخاب می‌کند. هر دو ژانر - که نمونه‌های مختلفی از آنها با اشعار براونینگ، تنیسون، الیوت و پاوند است - ساختارهای انتقادی پسا فاکتوری هستند که وقتی به این صورت تعریف می‌شوند، نه تنها شعرهای خاص بلکه تاریخ‌های تفسیری گیج‌کننده‌شان را نیز منطقی می‌سازند. علاوه بر این، هر دو ژانر بر تاریخ، متن، و نقص رستگاری خود صحبت می کنند. این وسواس عمومی اشعار را به دریافت آنها و در نهایت به فرآیندهای باز شده پرسش و پاسخ هرمنوتیکی که در نظریه چارچوب بندی روزمارین تاکید شده است، پیوند می دهد.

The Power of Genre is a radical and systematic rethinking of the relationship between literary genre and critical explanation. Adene Rosmarin shows how traditional theories of genre—whether called "historical," "intrinsic," or "theoretical"—are necessarily undone by their attempts to define genre representationally. Rather, Rosmarin argues, the opening premise of critical argument is always critical purpose or, as E. H. Gombrich has said, function, and the genre or "form" follows the reform. The goal is a relational model that works.

Rosemarin analyzes existing theories of genre — those of Hirsch, Crane, Frye, Todorov, Jauss, and Rader are given particular attention—before proposing her own. These analyses uncover the illogic that plagues even sophisticated attempts to treat genre as a preexistent entity. Rosmarin shows how defining genre pragmatically – as explicitly chosen or devised to serve explicitly critical purposes – solves this problem: a pragmatic theory of genre builds analysis of its metaphors and motives into its program, thereby eliminating theory's traditional need to deny the invented and rhetorical nature of its schemes. A pragmatic theory, however, must be tested not only by its internal cohesion but also by its power to enable practice, and Rosmarin chooses the dramatic monologue, an infamously problematic genre, and its recent relative, the mask lyric, as testing grounds. Both genres—variously exemplified by poems of Browning, Thennyson, Eliot, and Pound—are ex post facto critical constructs that, when defined as such, make closely reasoned sense not only of particular poems but also of their perplexed interpretive histories. Moreover, both genres dwell on the historicity, textuality, and redemptive imperfection of the speaking self. This generic obsession ties the poems to their reception and, finally, to the openended, processes of hermeneutic question-and-answer stressed in Rosmarin's framing theory.