The Portrait in the Renaissance

گزارش عمده ای از پرتره رنسانس توسط یکی از برجسته ترین مورخان هنر قرن بیستم

در این کتاب، جان پوپ هنسی نگاهی بی سابقه به دو قرن تجربه در پرتره در دوران رنسانس پاپ هنسی نشان می دهد که چگونه کیش فردیت رنسانس با خود این تقاضا را به همراه داشت که ویژگی های فرد تداوم یابد، مفهومی که برای اولین بار در پرتره هایی که چرخه های دیوارنگاری بزرگ فلورانس را پر می کردند آشکار شد و بعدها در قرن پانزدهم به خلقت منجر شد. پرتره مستقل هنرمندانی چون ساندرو بوتیچلی، آنتونیو دل پولیوولو، جووانی بلینی و آنتونلو دا مسینا. پوپ هنسی در ادامه روندی را توصیف می کند که طی آن تیتیان و هنرمندان بزرگ رنسانس پرتره را از یک رکورد ظاهری به تجزیه و تحلیل شخصیت تبدیل کردند.

A major account of Renaissance portraiture by one of the twentieth century’s most eminent art historians

In this book, John Pope-Hennessy provides an unprecedented look at two centuries of experiment in portraiture during the Renaissance. Pope-Hennessy shows how the Renaissance cult of individuality brought with it a demand that the features of the individual be perpetuated, a concept first manifested in the portraits that fill the great Florentine fresco cycles and led, later in the fifteenth century, to the creation of the independent portrait by such artists as Sandro Botticelli, Antonio del Pollaiuolo, Giovanni Bellini, and Antonello da Messina. Pope-Hennessy goes on to describe the process by which Titian and the great artists of the High Renaissance transformed the portrait from a record of appearance into an analysis of character.