The Philosophy of Ontological Lateness: Merleau-Ponty and the Tasks of Thinking

با پرداختن به کار مرلوپونتی پدیدارشناسی ادراک، در گفتگو با مرئی و نامرئی، سخنرانی‌های او در کالج دو فرانس، و خوانش پروست، کتاب استدلال می‌کند که در اندیشه او فلسفه «تأخر هستی‌شناختی» نقش دارد. این روشی را توصیف می کند که در آن تأملات فلسفی قرار است از ابژه های خود عقب بماند. بنابراین، درک مطلق وجود، فراتر از دسترس آن باقی می ماند.

مرلوپونتی این فلسفه را در پس زمینه آنچه که «اندیشه ظالمانه» می‌خواند، بیان می‌کند، سبکی از انعکاس که با محدود کردن، محدود کردن، و دستگیر کردن هدف خود به دنبال حل است. در مقابل، فلسفه تأخیر هستی‌شناختی به دنبال چنین پایانی نیست – بدون آخرالزمان یا آشکارسازی – بلکه با توانایی آن در پذیرش حجاب هستی و فقدان وقت‌شناسی سازنده‌اش مشخص می‌شود. تا این حد، تفکر او رابطه جدیدی را با تبدیل شدن به حس آغاز می کند که بر اندیشه ظالمانه غلبه می کند. کار مرلوپونتی به حکمت سلب مالکیت صدایی می دهد که امکان عقب نشینی وجود را فراهم می کند.

پیش از این هرگز کسی با مضمون درک خود مرلوپونتی از فلسفه به گونه ای پایدار که ویتمویر در این جلد انجام می دهد، درگیر نشده است.

Addressing Merleau-Ponty's work Phenomenology of Perception, in dialogue with The Visible and the Invisible, his lectures at the Collège de France, and his reading of Proust, this book argues that at play in his thought is a philosophy of “ontological lateness”. This describes the manner in which philosophical reflection is fated to lag behind its objects; therefore an absolute grasp on being remains beyond its reach.

Merleau-Ponty articulates this philosophy against the backdrop of what he calls “cruel thought”, a style of reflecting that seeks resolution by limiting, circumscribing, and arresting its object. By contrast, the philosophy of ontological lateness seeks no such finality-no apocalypsis or unveiling-but is characterized by its ability to accept the veiling of being and its own constitutive lack of punctuality. To this extent, his thinking inaugurates a new relation to the becoming of sense that overcomes cruel thought. Merleau-Ponty's work gives voice to a wisdom of dispossession that allows for the withdrawal of being.

Never before has anyone engaged with the theme of Merleau-Ponty's own understanding of philosophy in such a sustained way as Whitmoyer does in this volume.