The Philology of Life: Walter Benjamin's Critical Program

فیلولوژی زندگی طرح‌های فلسفی را که والتر بنیامین در مقالات اولیه‌اش درباره هولدرلین، رمانتیک‌ها و گوته توسعه داده بود، بازتاب می‌دهد. مک لافلین نشان می‌دهد که این برنامه فیلسوفانه، کلید روش‌شناختی کار بنجامین را به‌عنوان یک کل فراهم می‌کند.

به گفته بنیامین، تاریخ ادبی آلمان در دوره تقریباً پس از جنگ جهانی اول بخشی از یک «بحران تجربه تاریخی» گسترده‌تر بود - بحران زندگی که Lebensphilosophie (فلسفه زندگی) آموزنده اما ناکافی پاسخ داده بود. مبارزات انتقادی ادبی بنیامین در این سالها عبارت بود از توسعه فیلولوژی تجربه تاریخی ادبی و زندگی که ریشه در مواجهه با یک تصویر مکتوب دارد.

به نظر می رسد اهمیت اساسی این روش «فلسفی» در آثار بنیامین نیست. خوانندگان معاصرش، از جمله تئودور آدورنو که این رویکرد را فاقد دقت دیالکتیکی می‌دانست، به رسمیت شناخته شده است. این جنبه از آثار بنیامین نیز در انتشارات نوشته‌های او پس از جنگ، چه به زبان آلمانی و چه انگلیسی، حذف شد. در دهه‌های اخیر، انتشار گستره وسیع‌تری از نوشته‌های بنیامین امکان ردیابی مجدد طرح‌های فلسفی متمایز را فراهم کرده است که در نقد ادبی اولیه او شروع به توسعه می‌کند و تا مطالعات متأخر بودلر و پاریس گسترش می‌یابد. این مطالعه با افشای این روش ابتکاری، «فلسفه شناسی زندگی» را به عنوان کلید برنامه انتقادی یکی از تأثیرگذارترین چهره های روشنفکر در علوم انسانی پیشنهاد می کند.

The Philology of Life retraces the outlines of the philological project developed by Walter Benjamin in his early essays on Hölderlin, the Romantics, and Goethe. This philological program, McLaughlin shows, provides the methodological key to Benjamin’s work as a whole.

According to Benjamin, German literary history in the period roughly following the first World War was part of a wider “crisis of historical experience”―a life crisis to which Lebensphilosophie (philosophy of life) had instructively but insufficiently responded. Benjamin’s literary critical struggle during these years consisted in developing a philology of literary historical experience and of life that is rooted in an encounter with a written image.

The fundamental importance of this “philological” method in Benjamin’s work seems not to have been recognized by his contemporary readers, including Theodor Adorno who considered the approach to be lacking in dialectical rigor. This facet of Benjamin’s work was also elided in the postwar publications of his writings, both in German and English. In recent decades, the publication of a wider range of Benjamin’s writings has made it possible to retrace the outlines of a distinctive philological project that starts to develop in his early literary criticism and that extends into the late studies of Baudelaire and Paris. By bringing this innovative method to light this study proposes “the philology of life” as the key to the critical program of one of the most influential intellectual figures in the humanities.