The Pharmacology of Nerve and Muscle in Tissue Culture

تکنیک های کشت بافت در ابتدای قرن حاضر معرفی شدند. آنها روز به روز محبوبیت بیشتری پیدا کردند زیرا مشخص شد که آنها آنقدرها که برخی از قهرمانان اولیه دوست داشتند حفظ کنند دشوار یا باطنی نیستند. بیشتر کارهای انجام شده با روش های کشت صرفاً به رشد و بقای سلولی مربوط می شود. زیست شناسان مدت هاست که از روش های کشت برای ارائه یک سیستم ساده برای مطالعه تقسیم و تکثیر سلولی استفاده می کنند. هر فارماکولوژی انجام شده روی بافت کشت شده عمدتاً سم شناسی یا به عنوان بخشی از یک برنامه غربالگری برای داروهای بالقوه ضد سرطان بود. در دهه گذشته افزایش زیادی در استفاده از سلول های تحریک پذیر در کشت بافت مشاهده شده است. اعصاب و عضلات از منابع مختلف می توانند خواص بسیار متمایز خود را در فرهنگ حفظ کنند. چنین کشت هایی آماده سازی جذابی برای استفاده در تحقیقات فیزیولوژیکی و فارماکولوژیک ارائه می دهند. در نتیجه حجم وسیعی از کار تولید شده است و این کتاب تلاشی برای بررسی آن است. امید است که این امر فیزیولوژیست‌ها و فارماکولوژیست‌ها را با پتانسیل روش‌های کشت برای آزمایش‌هایشان آشنا کند و همچنین به کاربران سنتی کشت بافت زمینه‌های مورد علاقه بیشتری را نشان دهد. با جامع‌تر بودن از نظر دامنه و تلاش برای تمرکز بیشتر بر روی اقدامات دارویی، امیدوارم که جلد حاضر به طور مفیدی درمان موضوعی را که قبلاً در آثار عالی کرین (1976) و نلسون و لیبرمن (1981) آغاز شده بود، گسترش دهد. p>

The techniques of tissue culture were introduced at the beginning of this century. They have become more and more popular as it is realized that they are not as difficult or as esoteric as some early protagonists liked to maintain. Most of the work performed with culture methods has simply concerned cell growth and survival. Biologists have long used culture approaches to provide a simple system in which to study cell division and multiplication. Any pharmacology done on cultured tissue was largely toxicological or as part of a screening programme for poten­ tial anti-cancer drugs. In the last decade there has been a great increase in the use of excitable cells in tissue culture. Nerves and muscles from a wide variety of sources can maintain their highly differentiated properties in culture. Such cultures offer an attractive preparation for use in physiological and pharmacological investigations. Consequently, a vast amount of work has been produced, and this book is an attempt to review it. It is hoped that this will introduce physiologists and pharmacologists to the potential of culture methods for their experiments and also indicate to more traditional tissue culture users further possible areas of interest. By being more comprehensive in scope and by trying to concentrate largely on drug actions, I hope that the present volume usefully extends the treatment of the subject begun earlier in the excellent works by Crain (1976) and Nelson and Lieberman (1981).