The Persistence of Sentiment: Display and Feeling in Popular Music of the 1970s

چگونه می توانیم جذابیت مداوم موسیقی پاپ تجاری براق را توضیح دهیم؟ چرا برخی از اجراکنندگان با وجود اینکه موسیقی آنها مبتذل یا درجه دوم است، چنین قدرت عاطفی دارند؟ در تداوم احساسات، میچل موریس گزارشی انتقادی از گروهی از نوازندگان موسیقی محبوب آمریکایی ارائه می‌کند که علیرغم تحقیر انتقادی که متحمل شده‌اند، طرفداران خود را اختصاص داده‌اند و موفقیت تجاری قابل توجهی دارند. موریس ویژگی‌های موسیقایی خاص برخی از آهنگ‌های پاپ نمونه را بررسی می‌کند و توجه را به زمینه‌های اجتماعی جلب می‌کند که به محبوبیت و همچنین اخراج آنها کمک کرده است. این هنرمندان همه اعضای گروه‌های اجتماعی کم و بیش محروم بودند: اعضای اقلیت‌های نژادی یا جنسی، قربانیان تعصبات طبقاتی و جنسیتی، حامیان جمعیت‌هایی که از جریان اصلی حذف شده‌اند. دنیای تجاری پیچیده موسیقی پاپ در دهه 1970 امکان انتشار بیشتر سبک ها و اصطلاحات موسیقی را فراهم کرد که دقیقاً با آن مخاطبان و برای آن مخاطبان انگ شده صحبت می کرد. در سال‌های اخیر، با شروع احیای دهه هفتاد در اوایل دهه 1990، دیدگاه‌ها و لایه‌های تفسیری اضافی نه تنها به درک عمیق‌تر از عملکرد این آهنگ‌ها نسبت به زمانی که برای اولین بار محبوب بودند، اجازه می‌دادند، بلکه درک چگونگی اهمیت آن‌ها را نیز فراهم کردند. در سه دهه بعدی برای شنوندگان آمریکایی تغییر کرده است.

How can we account for the persistent appeal of glossy commercial pop music? Why do certain performers have such emotional power, even though their music is considered vulgar or second rate? In The Persistence of Sentiment, Mitchell Morris gives a critical account of a group of American popular music performers who have dedicated fan bases and considerable commercial success despite the critical disdain they have endured. Morris examines the specific musical features of some exemplary pop songs and draws attention to the social contexts that contributed to their popularity as well as their dismissal. These artists were all members of more or less disadvantaged social categories: members of racial or sexual minorities, victims of class and gender prejudices, advocates of populations excluded from the mainstream. The complicated commercial world of pop music in the 1970s allowed the greater promulgation of musical styles and idioms that spoke to and for exactly those stigmatized audiences. In more recent years, beginning with the “Seventies Revival” of the early 1990s, additional perspectives and layers of interpretation have allowed not only a deeper understanding of these songs' function than when they were first popular, but also an appreciation of how their significance has shifted for American listeners in the succeeding three decades.