The People's Platform: Taking Back Power and Culture in the Digital Age

از یک مفسر فرهنگی پیشرفته، چالشی جسورانه و درخشان به مفاهیم گرامی از اینترنت به عنوان همسطح کننده بزرگ عصر ما

اینترنت به عنوان یک نیروی دموکراتیک بی سابقه، مکانی که در آن صدای همه شنیده می شود و همه می توانند به طور مساوی در آن شرکت کنند. اما این ادعا چقدر صحت دارد؟ پلتفرم مردمی در یک برچیدن اساسی دیدگاه‌های تکنو اتوپیایی، استدلال می‌کند که با وجود همه آنچه که ما \"توئیت\" و \"لایک\" و \"به اشتراک می‌گذاریم\" اینترنت در واقع بازتاب می‌دهد و نابرابری های دنیای واقعی را حداقل به همان اندازه که آنها را بهبود می بخشد، تشدید می کند. آنلاین، دقیقاً همان طور که خارج از خط نیست، توجه و تأثیر تا حد زیادی متوجه کسانی می شود که قبلاً هر دوی آنها را به وفور در اختیار دارند.
آنچه تاکنون دیده ایم، آسترا تیلور می گوید، نه یک انقلاب، بلکه یک بازآرایی بوده است. اگرچه غول‌های سیلیکون ولی غول‌های هالیوود را تحت الشعاع قرار داده‌اند، اما تعداد انگشت شماری از غول‌ها مانند آمازون، اپل، گوگل و فیس‌بوک همچنان نگهبانان دروازه هستند. و بدترین عادات مدل رسانه های قدیمی - فشار برای جستجوی افراد مشهور آسان، سریع و هیجان انگیز بودن بیش از همه - در وب گسترش یافته است، جایی که "تجمیع" کار دیگران مطمئن ترین راه برای جلب نظر است. و درآمد تبلیغاتی وقتی فرهنگ "رایگان" است، کار خلاق ارزش کاهشی دارد و تبلیغات سیستم را تقویت می کند. سفارش جدید به طرز مشکوکی شبیه سفارش قبلی است. تیلور اصرار دارد که ما می توانیم بهتر عمل کنیم. دنیای آنلاین یک فرصت منحصر به فرد را ارائه می دهد، اما فرهنگ دموکراتیک که از صداهای متنوع و کار با ارزش پایدار پشتیبانی می کند، تنها از فناوری سرچشمه نمی گیرد. اگر می‌خواهیم اینترنت واقعاً بستری برای مردم باشد، باید آن را چنین کنیم.

From a cutting-edge cultural commentator, a bold and brilliant challenge to cherished notions of the Internet as the great leveler of our age

The Internet has been hailed as an unprecedented democratizing force, a place where everyone can be heard and all can participate equally. But how true is this claim? In a seminal dismantling of techno-utopian visions, The People's Platform argues that for all that we "tweet" and "like" and "share," the Internet in fact reflects and amplifies real-world inequities at least as much as it ameliorates them. Online, just as off-line, attention and influence largely accrue to those who already have plenty of both.
What we have seen so far, Astra Taylor says, has been not a revolution but a rearrangement. Although Silicon Valley tycoons have eclipsed Hollywood moguls, a handful of giants like Amazon, Apple, Google, and Facebook remain the gatekeepers. And the worst habits of the old media model--the pressure to seek easy celebrity, to be quick and sensational above all--have proliferated on the web, where "aggregating" the work of others is the surest way to attract eyeballs and ad revenue. When culture is "free," creative work has diminishing value and advertising fuels the system. The new order looks suspiciously like the old one.
We can do better, Taylor insists. The online world does offer a unique opportunity, but a democratic culture that supports diverse voices and work of lasting value will not spring up from technology alone. If we want the Internet to truly be a people's platform, we will have to make it so.