The Past Before Us: Historical Traditions of Early North India

به گفته رومیلا تاپار، این ادعا که اغلب مطرح می‌شود مبنی بر اینکه هند - که در بین تمدن‌ها منحصر به فرد است - فاقد نوشته‌های تاریخی است، ما را از یک سوال مرتبط‌تر منحرف می‌کند: چگونه می‌توان حس تاریخی جوامعی را تشخیص داد که گذشته آنها به روش‌های بسیار متفاوت ثبت شده است. از کنوانسیون های اروپایی در گذشته قبل از ما، یک محقق برجسته هند باستان ما را از طریق بررسی پانوراما از سنت های تاریخی شمال هند راهنمایی می کند. تاپار آگاهی عمیق و پیچیده ای از تاریخ را نشان می دهد که در مجموعه متنوع ادبیات کلاسیک هند گنجانده شده است.

تاریخی که در متونی مانند رامایانا و مهابهاراتا ثبت شده است، کمتر به احراز هویت افراد و رویدادها می پردازد تا ارائه یک موضوع. تصویری از سنت هایی که برای حفظ مشروعیت و تداوم در میان تغییرات اجتماعی تلاش می کنند. تاپار که دوره ای تقریباً بیست و پانصد ساله را در بر می گیرد، از 1000 پیش از میلاد تا 1400 پس از میلاد، سه سنت تاریخی متمایز را ترسیم می کند: یک سنت Itihasa-Purana از نویسندگان برهمن. سنتی که عمدتاً توسط دانشمندان بودایی و جین تشکیل شده است. و یک سنت محبوب باردی. مجموعه‌های ودایی، حماسه‌ها، قانون بودایی و تواریخ رهبانی، کتیبه‌ها، گزارش‌های منطقه‌ای، و زندگی‌نامه‌های سلطنتی و نمایشنامه‌ها همگی از نو مورد بررسی قرار می‌گیرند - نه به‌عنوان منابعی که باید برای داده‌های واقعی استخراج شوند، بلکه به‌عنوان ژانرهایی که نشان می‌دهند هندیان دوران باستان چگونه بازنمایی می‌کردند. گذشته خودشان برای خودشان.

The claim, often made, that India--uniquely among civilizations--lacks historical writing distracts us from a more pertinent question, according to Romila Thapar: how to recognize the historical sense of societies whose past is recorded in ways very different from European conventions. In The Past Before Us, a distinguished scholar of ancient India guides us through a panoramic survey of the historical traditions of North India. Thapar reveals a deep and sophisticated consciousness of history embedded in the diverse body of classical Indian literature.

The history recorded in such texts as the Ramayana and the Mahabharata is less concerned with authenticating persons and events than with presenting a picture of traditions striving to retain legitimacy and continuity amid social change. Spanning an epoch of nearly twenty-five hundred years, from 1000 BCE to 1400 CE, Thapar delineates three distinct historical traditions: an Itihasa-Purana tradition of Brahman authors; a tradition composed mainly by Buddhist and Jaina scholars; and a popular bardic tradition. The Vedic corpus, the epics, the Buddhist canon and monastic chronicles, inscriptions, regional accounts, and royal biographies and dramas are all scrutinized afresh--not as sources to be mined for factual data but as genres that disclose how Indians of ancient times represented their own past to themselves.