The New Man in Cuba: Culture and Identity in the Revolution

 

انقلاب کوبا در سال 1959 نه تنها فیدل کاسترو را به قدرت رساند، بلکه هویت فرهنگی کوبا را با مفهوم جدیدی از "کوبایی" برای مردان و زنان تغییر داد که چه گوارا آن را به عنوان "انسان جدید." در بررسی سخنرانی‌های سیاسی و رمان‌های برنده جوایز سرا که این هویت جدید را در طول سال‌های شکل‌گیری رژیم کاسترو تداوم بخشیدند، او ظهور و سقوط «انسان جدید» را دنبال می‌کند و استدلال می‌کند که نویسندگان در این دوره به طور هم‌زمان در خلق هویت نقش داشته‌اند. انتقاد از جنبه های مشکل ساز آن، حتی در حالی که به نظر می رسید مداحی رژیم را می خوانند. مرد جدید در کوبا بحث عمیقی از سیاست فرهنگی و سیاست های فرهنگی در حال ظهور است - که در تمایل بی وقفه نویسندگان، هنرمندان و روشنفکران کوبایی برای خلق "انسان جدید" مشهود است. و روحیه انقلابی را محکم نگه دارید. نویسندگانی که سرا تحلیل می‌کند اظهار می‌دارند که از انقلاب حمایت بی‌قید و شرطی می‌کنند، با این حال متون آنها حاوی بینش‌های نبوی درباره درگیری‌هایی است که هویت جدید ایجاد می‌کند، و بر آثار ادبی اخیری که «انسان جدید» را تخریب می‌کنند، تأثیر گذاشته است.

این کتاب مبتنی بر نظریه‌های پساساختارگرایی، از جمله مطالعات فمینیستی، جنسیتی و فرهنگی است، و بر پنج اثر محوری آن دوره تمرکز دارد: معلم داوطلب (1962)، خاطرات توسعه نیافتگی (1965)، کودکان خداحافظی می کنند (1968)، ساکاریو (1970)، و آخرین زن و نبرد بعدی (1971)، نشان می دهد که چگونه هر یک از این آثار به یک کارزار خاص، لحظه بحران یا فرآیند ایدئولوژیک پاسخ می دهند. علاوه بر این، پایان نامه چهار رمان اخیر لئوناردو پادورا فوئنتس را به عنوان انتقاد آشکار از انسان جدید تفسیر می کند. این اولین تک نگاری است که متون ادبی و سیاسی اسپانیایی را که اساس فرهنگ و هویت انقلابی بودند اما به دلیل تاریخ بحث برانگیز انقلاب کوبا نادیده گرفته شدند، در اختیار خوانندگان انگلیسی قرار می دهد. مطالعه سرا درباره ایده فرهنگی کمی توضیح داده شده به روشن شدن مقاومت انقلاب تا امروز کمک می کند.

 

 

The Cuban Revolution of 1959 not only brought Fidel Castro to power, it transformed Cuban cultural identity, with a new notion of “Cubanness” for men and women that Che Guevara defined as the “New Man.” In Serra’s examination of political speeches and award-winning novels that perpetuated this new identity during the formative years of the Castro regime, she traces the rise and fall of the “New Man,” arguing that writers during this period simultaneously contributed to identity creation while criticizing its problematic aspects, even as they appeared to be singing the praises of the regime. The New Man in Cuba is an in-depth discussion of cultural politics and the politics of culture emerging--evidenced by in the relentless desire of Cuban writers, artists, and intellectuals to create a “New Man” and hold tight to a revolutionary spirit. The authors Serra analyzes professed unconditional support for the revolution, yet their texts contained prophetic insights into the conflicts that the new identity would generate, and influenced recent literary works that deconstruct the “New Man.”  

Grounded in poststructuralist theories, including feminist, gender, and cultural studies, the book focuses on five pivotal works of the period: Volunteer Teacher (1962), Memories of Underdevelopment (1965), The Children Say Goodbye (1968), Sacchario (1970), and The Last Woman and the Next Combat (1971), showing how each of these works responds to a particular campaign, moment of crisis, or ideological process. Further, the epilogue interprets four recent novels by Leonardo Padura Fuentes as openly criticizing the New Man. This is the first monograph to make available to English readers the Spanish literary and political texts that laid the basis for revolutionary culture and identity but were almost ignored because of the Cuban Revolution’s controversial history. Serra’s study of a little explained cultural idea helps elucidate the resilience of the revolution to this day.