The New History in an Old Museum: Creating the Past at Colonial Williamsburg

تاریخ جدید در موزه قدیمی کاوشی در مورد "حقیقت تاریخی" است که در Colonial Williamsburg ارائه شده است. بیش از تاریخچه دقیق یک موزه و جاذبه توریستی، بسته بندی تاریخ آمریکا و مصرف گرایی و ساخت باورهای فرهنگی را بررسی می کند. ریچارد هندلر و اریک گیبل از طریق کار میدانی گسترده - از جمله بازدیدهای متعدد از سایت، مصاحبه با کارمندان و بازدیدکنندگان، و تحقیقات آرشیوی - نشان می‌دهند که چگونه حساسیت شرکتی با اصول آموزشی در ویلیامزبورگ مستعمره آمیخته می‌شود تا خطوط بین آموزش و سرگرمی، میهن‌پرستی و تجدیدنظرطلبی را از بین ببرد.
در طول بیشتر عمر خود، "موزه زنده" در ویلیامزبورگ به عنوان یک زیارتگاه میهن پرستانه در نظر گرفته شده است که سبک زندگی مجلل نخبگان دوران استعمار ویرجینیا را جشن می گیرد. اما در دهه‌های اخیر، نسل جدیدی از مورخان اجتماعی، جنبه پوپولیستی و انتقادی بیشتری را به روایت این سایت از ملیت تزریق کرده‌اند. برای مثال، در تعامل با بازدیدکنندگان موزه، کارمندان اکنون داستان‌هایی درباره تجربیات آمریکایی‌های آفریقایی تبار و زنان نقل می‌کنند، داستان‌هایی که چندین سال پیش در توصیف زندگی در ویلیامزبورگ مستعمره وارد نشده بودند. هندلر و گیبل بر نحوه مدیریت این تاریخ عمومی تمرکز می کنند، زیرا مورخان و مدیران خط مشی تاریخ نگاری را تعریف می کنند و مدیران سطح متوسط ​​کارکنان خط مقدم را آموزش می دهند و هدایت می کنند تا این "محصول" را به مردم تحویل دهند. آنها بررسی می‌کنند که بازدیدکنندگان چگونه چیزهایی را که می‌شنوند و می‌بینند مصرف می‌کنند یا تغییر می‌دهند، و نشان می‌دهند که چگونه مترجمان و صنعتگران در برابر مدیریت شدن مقاومت می‌کنند یا رضایت می‌دهند. تاریخ جدید در یک موزه قدیمی با به کارگیری صدای این بازیگران مختلف در یک روایت با بافت غنی، عناصر اجماع فرهنگی را که از این مخمصه درگیری و مذاکره بیرون می‌آیند، برجسته می‌کند.

The New History in an Old Museum is an exploration of "historical truth" as presented at Colonial Williamsburg. More than a detailed history of a museum and tourist attraction, it examines the packaging of American history, and consumerism and the manufacturing of cultural beliefs. Through extensive fieldwork—including numerous site visits, interviews with employees and visitors, and archival research—Richard Handler and Eric Gable illustrate how corporate sensibility blends with pedagogical principle in Colonial Williamsburg to blur the lines between education and entertainment, patriotism and revisionism.
During much of its existence, the "living museum" at Williamsburg has been considered a patriotic shrine, celebrating the upscale lifestyles of Virginia’s colonial-era elite. But in recent decades a new generation of social historians has injected a more populist and critical slant to the site’s narrative of nationhood. For example, in interactions with museum visitors, employees now relate stories about the experiences of African Americans and women, stories that several years ago did not enter into descriptions of life in Colonial Williamsburg. Handler and Gable focus on the way this public history is managed, as historians and administrators define historiographical policy and middle-level managers train and direct front-line staff to deliver this "product" to the public. They explore how visitors consume or modify what they hear and see, and reveal how interpreters and craftspeople resist or acquiesce in being managed. By deploying the voices of these various actors in a richly textured narrative, The New History in an Old Museum highlights the elements of cultural consensus that emerge from this cacophony of conflict and negotiation.