The Nature of their Bodies: Women and their Doctors in Victorian Canada

در سال 1864 زنی در آسایشگاه تورنتو بستری شد و تشخیص داده شد که مبتلا به "شیدایی" است، یک تشخیص غیر معمول برای زنان، یک قدم فراتر از "هیستری". علتی که پزشکان برای جنون بیمار ذکر کردند، شیردهی بود.

این یکی از مواردی بود که وندی میچینسون در تاریخچه درمان پزشکی زنان در ویکتوریای کانادا به آن اشاره کرد. موارد، همراه با ادبیات پزشکی آن دوره، منعکس کننده مشغله های جامعه، هم در بین عموم مردم و هم در حرفه پزشکی است. مهمتر از همه، آنها برداشت جامعه از زنان را با جزئیات دقیق نشان می دهند. زنان «دیگر» بودند. پزشکان از برخی از تجربیات فیزیولوژیکی مرکزی زنان، مانند قاعدگی و یائسگی ناراحت بودند. آن‌ها اغلب احساس می‌کردند که بدن‌های سالم نباید تحت چنین استرس‌هایی قرار بگیرند.

از این نگرش، جهشی کوتاه برای مشاهده عملکرد طبیعی بدن زنان به‌عنوان بیماری‌هایی بود که باید توسط متخصصان درمان شوند. یکی از مهم‌ترین پیشرفت‌های پزشکی این دوره، ظهور علم زنان و زایمان به عنوان تخصص‌های اصلی پزشکی بود. پزشکان از جراحی زنان برای کاهش اختلالات - روانی و همچنین جسمی - در زنان استفاده کردند.

در مستندسازی ماهیت در حال تغییر طب مداخله‌ای، میچینسون درمان پزشکی زنان را در این زمینه در نظر می‌گیرد. آنچه در آن زمان در دسترس پزشکان بود. او همچنین به بررسی نوع فشاری می‌پردازد که خود زنان متحمل می‌شوند. زنان در مواجهه با حرفه پزشکی که آنها را موجوداتی ضعیف می‌دانستند، از قدرت و استقامت خود برای تغییر نگرش‌ها و درمان‌ها استفاده کردند.

In 1864 a woman was admitted to the Toronto asylum and diagnosed as suffering from ‘mania,’ a not uncommon diagnosis for women, a step beyond ‘hysteria.’ The cause cited by doctors for the patient’s insanity was lactation.

This was one of the scores of cases cited by Wendy Mitchinson in her history of the medical treatment of women in Victorian Canada. The cases, combined with the medical literature of the period, reflect the society’s preoccupations, both among the general population and the medical profession. Above all, they illustrate in sharp detail the society’s perception of women.

For most medical practitioners, the male body was taken to be the norm; women were ‘other.’ Doctors were uncomfortable with some of the central physiological experiences of women, such as menstruation and menopause. They often felt that healthy bodies should not undergo such stresses.

From this attitude it was a short leap to viewing the normal functions of women’s bodies as illnesses to be treated by specialists. One of the most significant medical developments of this period was the rise of gynaecology and medical obstetrics as major medical specialties. Practitioners used surgical gynaecology to alleviate disorders – mental as well as physical – in women.

In documenting the changing nature of interventional medicine, Mitchinson considers the medical treatment of women within the context of what was available to physicians at the time. She also explores the kind of pressure that women themselves brought to bear. Faced with a medical profession that viewed them as creatures of weakness, women used their strength and stamina to change attitudes and treatments.