The myth of the noble savage

در این مطالعه مهم و اصلی، اسطوره وحشی نجیب اسطوره ای کاملاً متفاوت با اسطوره ای است که دیگران در طول سال ها از آن دفاع کرده یا آن را از بین برده اند. اینکه مفهوم وحشی نجیب برای اولین بار توسط روسو در اواسط قرن هجدهم به منظور تجلیل از زندگی "طبیعی" ابداع شد، به راحتی رد می شود. افسانه ای که پابرجاست این است که همیشه، در هر زمان، اعتقاد گسترده ای به اشرافیت وحشی ها وجود داشته است. واقعیت این است که همانطور که تر الینگسون نشان می دهد، قرن هجدهم اومانیست به دلیل ارتباطش با ذهنیت فئودالیستی-استعماری که 150 سال قبل آن را ایجاد کرده بود، در واقع از این اصطلاح اجتناب کرد.

وحشی نجیب دوباره در اواسط قرن نوزدهم ظاهر شد. با این حال، زمانی که «اسطوره» عمداً برای دامن زدن به قدیمی ترین و موفق ترین حقه انسان شناسی استفاده شد. روایت الینگسون از زندگی انسان‌شناس جان کرافورد پیروی می‌کند، که جاه‌طلبی سیاسی و برنامه‌های نژادپرستانه‌اش با ساختن چیزی که آشکارا اسطوره اشرافیت وحشی بود به خوبی مورد استفاده قرار گرفت. نسل‌های انسان‌شناس وجود اسطوره را به عنوان واقعیت پذیرفته‌اند، و الینگسون به وضوح نشان می‌دهد که تا چه اندازه جهت‌گیری نادرست ضمنی در این شرایط می‌تواند وارد مبارزات بر سر حقوق بشر و برابری نژادی شود. بررسی او از تأثیر اسطوره در اواخر قرن بیستم، از شبکه جهانی وب گرفته تا بحث‌های انسان‌شناسی و تقابل‌های سیاسی، این مطالعه جذاب را کامل می‌کند.

In this important and original study, the myth of the Noble Savage is an altogether different myth from the one defended or debunked by others over the years. That the concept of the Noble Savage was first invented by Rousseau in the mid-eighteenth century in order to glorify the "natural" life is easily refuted. The myth that persists is that there was ever, at any time, widespread belief in the nobility of savages. The fact is, as Ter Ellingson shows, the humanist eighteenth century actually avoided the term because of its association with the feudalist-colonialist mentality that had spawned it 150 years earlier.

The Noble Savage reappeared in the mid-nineteenth century, however, when the "myth" was deliberately used to fuel anthropology's oldest and most successful hoax. Ellingson's narrative follows the career of anthropologist John Crawfurd, whose political ambition and racist agenda were well served by his construction of what was manifestly a myth of savage nobility. Generations of anthropologists have accepted the existence of the myth as fact, and Ellingson makes clear the extent to which the misdirection implicit in this circumstance can enter into struggles over human rights and racial equality. His examination of the myth's influence in the late twentieth century, ranging from the World Wide Web to anthropological debates and political confrontations, rounds out this fascinating study.