The Mormon Hierarchy: Extensions of Power

کلیسای مورمون امروز توسط گروهی نخبه از مردان مسن رهبری می شود که تقریباً سه چهارم آنها با مقامات کلی فعلی یا گذشته کلیسا مرتبط هستند. این سلسله مراتب سلسله در خلوت ملاقات می کند. نه صورتجلسه آن و نه امور مالی کلیسا برای بررسی عمومی در دسترس نیست. سخنگویان روابط عمومی به اعضا اطمینان می‌دهند که همه چیز خوب است و هماهنگی بین این برادران حاکم است.

اما با مصاحبه با دستیاران سابق کلیسا، بررسی صدها خاطرات روزانه، و استفاده از تجربیات گذشته خود به‌عنوان یک فرد خودی در قدیس روز آخر دپارتمان تاریخی، D. Michael Quinn دیدگاه کامل تری ارائه می دهد. تحقیقات گسترده او نشان می دهد که چگونه حواریون حاکم، دهه هفتاد، و اسقف های رئیس احتمالاً به همان اندازه که متحد هستند، با هم اختلاف دارند. این مردان مستقل و با اراده قوی - مانند مدیران یک شرکت بزرگ یا قضات دادگاه عالی - در بین همکاران خود لابی می کنند، اتحادها را ایجاد می کنند، مخالفان خارج از مانور و سازش کارگزاران.

موارد بیشتری وجود دارد: فعالیت های سیاسی مخفیانه. ، اقدامات تحقیقاتی و تنبیهی توسط نیروهای امنیتی کلیسا، "وام"های شخصی از خزانه کلیسا (که بعداً به عنوان بدهی های بد از بین رفت) و سایر فعالیت های ممتاز قدرت. کوین تغییر نقش و نگرش رهبری را نسبت به تجربیات رویایی، رویدادهای مهمی که پروتکل و دکترین حد نصاب را شکل داده است، و دسیسه های بوروکراتیک روزمره از زمان بریگام یانگ تا طلوع قرن بیست و یکم را در نظر می گیرد. /P>

به نظر می‌رسد که سلسله‌مراتب در اصل با نیت خوب و حتی در مواقعی تهاجمی در انجام مسئولیت اعلام شده خود، یعنی تسریع در آمدن ثانویه، تهاجمی است. در جایی که متقاعد شده اند که خدا صحبت کرده است، اختلافات شخصی را کنار گذاشته اند، حمایت بی صلاحیتی ارائه کرده اند و با صدایی واحد صحبت کرده اند. این پتانسیل تغییر، هنگامی که با اثر تعدیل کننده دیدگاه های رقیب همراه شود، چیزی است که کوین در مورد مورمونیسم دلگرم کننده می یابد. اما نباید تصور کرد که این مردان معصوم هستند یا در کاری که به اتفاق آرا بی وقفه نزدیک می شود کار می کنند.

 The Mormon church today is led by an elite group of older men, nearly three-quarters of whom are related to current or past general church authorities. This dynastic hierarchy meets in private; neither its minutes nor the church’s finances are available for public review. Members are reassured by public relations spokesmen that all is well and that harmony prevails among these brethren.

But by interviewing former church aides, examining hundreds of diaries, and drawing from his own past experience as an insider within the Latter-day Saint historical department, D. Michael Quinn presents a fuller view. His extensive research documents how the governing apostles, seventies, and presiding bishops are likely to be at loggerheads, as much as united. These strong-willed, independent men–like directors of a large corporation or supreme court justices–lobby among their colleagues, forge alliances, out-maneuver opponents, and broker compromises.

There is more: clandestine political activities, investigative and punitive actions by church security forces, personal “loans” from church coffers (later written off as bad debts), and other privileged power-vested activities. Quinn considers the changing role and attitude of the leadership toward visionary experiences, the momentous events which have shaped quorum protocol and doctrine, and day-to-day bureaucratic intrigue from the time of Brigham Young to the dawn of the twenty-first century.

The hierarchy seems at root well-intentioned and even at times aggressive in fulfilling its stated responsibility, which is to expedite the Second Coming. Where they have become convinced that God has spoken, they have set aside personal differences, offered unqualified support, and spoken with a unified voice. This potential for change, when coupled with the tempering effect of competing viewpoints, is something Quinn finds encouraging about Mormonism. But one should not assume that these men are infallible or work in anything approaching uninterrupted unanimity.