The Modernity of Sanskrit

متون سانسکریت معمولاً یا در چارچوب انسان‌شناسی و مطالعات دینی یا با احترامی که جایگزین تحلیل شده است مورد بحث قرار گرفته‌اند. فراتر از چنین رویکردهایی، سیمونا ساونی استدلال می‌کند که تنها رویکرد ادبی که در برابر بسته شدن تفسیر مقاومت می‌کند، می‌تواند شکنندگی، دوسوگرایی و تنشی را که متون متعارف را مشخص می‌کند، آشکار کند. تصاحب کامل ادبیات سانسکریت توسط ناسیونالیسم هندو. مدرنیته سانسکریتاین تخصیص را با کاوش در کارهای پیچیده رابیندرانات تاگور، ام. ک. گاندی و موهان راکش به چالش می کشد. Sawhney پیشنهاد می‌کند که نوشته‌های ملی‌گرایانه هندی درباره سانسکریت کلاسیک به سایتی پربار برای تأملات پسااستعماری در مورد سیاست و هنر در هند تبدیل شد.

ساونی ادعا می‌کند که اگرچه خوانش‌های جدید ادبیات سانسکریت نقش تعیین‌کننده‌ای در مفهوم فکری مدرنیته در هند داشت. فضا برای چنین خوانش هایی در دوران معاصر به طور پیوسته کاهش یافته است، که منجر به کاهش شدید زندگی سیاسی و ادبی متون شده است.

Sanskrit texts have usually been discussed either within the frames of anthropology and religious studies or with a veneration that has substituted for analysis. Going beyond such approaches, Simona Sawhney argues that only a literary approach that resists the closure of interpretation can reveal the fragility, ambivalence, and tension that mark the canonical texts.

Today we witness, Sawhney contends, the near-total appropriation of Sanskrit literature by Hindu nationalism. The Modernity of Sanskrit challenges this appropriation by exploring the complex work of Rabindranath Tagore, M. K. Gandhi, and Mohan Rakesh. Sawhney proposes that Indian nationalist writings about classic Sanskrit became a charged site for postcolonial reflections on politics and art in India.

Sawhney claims that although new readings of Sanskrit literature played a decisive role in the intellectual conception of modernity in India, the space for such readings has steadily shrunk in contemporary times, leading to a stark diminishment of both the political and the literary lives of the texts.