The Meditations of Manuel de la Vega

مدیتیشن‌های مانوئل د لا وگا به مشکل "سخت" آگاهی به روشی غیر تقلیل‌آمیز می‌پردازد. به عبارت دیگر، این سؤال مطرح می شود که چرا، صرف نظر از اینکه چقدر توضیح ساختاری یا کارکردی ارائه کنیم، این امر کاملاً تلاش برای درک ماهیت، "چگونه است" تجسم بودن را برآورده نمی کند. آگاهی هدف روش کتاب این است که با انتخاب قالب به موضوع خود وفادار باشد. قصد ندارد نظریه کاملاً مفصلی را به عنوان استدلال یکسان ارائه کند، بلکه قصد دارد نظریه را در طول چندین مثال و از طریق دیدگاه‌های مختلف که در نهایت یک کل را تشکیل می‌دهند - البته نه یک کل بسته یا نهایی شده - تسهیل کند. این کتاب در حالی که کاملاً با برخی از نظریه‌های آگاهی سازگار است، و در عین حال نظریه‌پردازی‌های زیادی را در خود گنجانده است، با مثال خود این نکته را بیان می‌کند که تبیین‌های آگاهی لزوماً نباید نظریه‌ها و مدل‌ها باشند، و این که شیوه ارائه نظریه‌ها ممکن است تنها بخشی، و شاید نه مهم‌ترین بخش، از آنچه که آگاهی «هست» یا «انجام می‌دهد». ; مطابق با بینش‌های پساساختارگرایی، و با این حال برخی از مدل‌های محاسباتی یا عصبی فیزیولوژیکی فعلی آگاهی را حذف نمی‌کند (و حتی ممکن است مکمل) باشد.

The Meditations of Manuel de la Vega addresses the "hard" problem of consciousness in a nonreductive way. Which is to say, the question is posited as to why, no matter how much structural or functional explanation we may devise, this does not quite satisfy attempts to grasp the essence, the "what it is like," of being an embodied consciousness. The book’s method aims to be faithful to its subject by its choice of format. It does not intend to offer fully articulated theory, as univocal argument, but to facilitate theory, over the course of several exemplars, and by way of various perspectives which in the end form a whole―albeit not a closed or finalized whole. While fully compatible with certain theories of consciousness, and while yet incorporating much theorizing itself, the book makes the point, by its example, that explanations of consciousness must not necessarily be theories and models, and that the mode in which theories are rendered may be only part, and perhaps not the most important part, of what consciousness "is" or "does." This is much in keeping with phenomenological methods, with the anthropological-genealogical approaches of existentialists, and with certain takes on aesthetics; in keeping also with the insights of post-structuralism, and yet it does not exclude (and may even complement) some current computational or neurophysiological models of consciousness.