The Materiality of Architecture

الگوی جدیدی که سنت معماری را با فناوری‌های نوظهور ترکیب می‌کند

ابزارهای دیجیتال معماری را وارد عصر جدیدی کرده‌اند که در آن چوب، سنگ، فلز، شیشه، و سایر مواد سنتی توسط پیکسل ها و کدها تقویت می شوند. در این کاوش بلندپروازانه، یک متفکر برجسته بررسی می‌کند که دقیقاً اجزای سازنده معماری در طول قرن‌ها چه معنایی داشته‌اند و چگونه فناوری ممکن است - یا ممکن است - نحوه تفکر ما را در مورد آنها تغییر دهد.

Antoine Picon استدلال می‌کند که مادیت فقط به ماده مربوط نمی‌شود و سکوت و غیرقابل تشخیص بودن-دیگر بودن- مواد خام بر خلاف نیاز بشر برای زندگی در دنیایی معنادار عمل می‌کند. او توضیح می دهد که چگونه مردم تا حدودی از طریق تجربه فیزیکی خاص خود از مصالح و فضاهای معماری، خود را تعریف می کنند. در واقع، پیکن ادعا می کند، تمام پارادوکس رشته معماری در تمایل آن به بیان ماده برای انسان است. از طریق مروری گذشته‌نگر بر لحظات متعارف در معماری اروپای غربی، پیکن چشم‌اندازی اصیل در مورد روش‌هایی که مادیت در طول قرن‌ها تغییر کرده است، ارائه می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه تجربیات جهان فیزیکی در رابطه با تکامل ذهنیت انسانی تغییر کرده است.

در نهایت، Picon نتیجه می‌گیرد که روش‌های طراحی مبتنی بر کامپیوتر یک انحراف ناگهانی از سنت‌های معماری قبلی نیست، بلکه روشی جدید برای معماران برای کنترل منابع مادی است. نتیجه ماهیت اساساً انسان‌گرایانه تلاش‌های معماری را با احساس آزادی طراحی و رهایی از محدودیت‌های مواد در عصر دیجیتال تقویت می‌کند.

A new paradigm combining architectural tradition with emerging technologies 

Digital tools have launched architecture into a dizzying new era, one in which wood, stone, metal, glass, and other traditional materials are augmented by pixels and code. In this ambitious exploration, an eminent thinker examines what, exactly, the building blocks of architecture have meant over the centuries and how technology may—or may not—be changing how we think about them. 

Antoine Picon argues that materiality is not only about matter and that the silence and inscrutability—the otherness—of raw materials work against humanity’s need to live in a meaningful world. He describes how people define who they are, in part, through their specific physical experience of architectural materials and spaces. Indeed, Picon asserts, the entire paradox of the architectural discipline consists in its desire to render matter expressive to human beings. Through a retrospective review of canonical moments in Western European architecture, Picon offers an original perspective on the ways materiality has varied throughout centuries, demonstrating how experiences of the physical world have changed in relation to the evolution of human subjectivity. 

Ultimately, Picon concludes that computer-based design methods are not an abrupt departure from previous architectural traditions but rather a new way for architects to control material resources. The result reinforces the fundamentally humanistic nature of architectural endeavor with an increasing sense of design freedom and a release from material constraint in the digital era.