The Master and Margarita

اولین بار در سه عصر تابستان سال 1971، استاد و مارگاریتا اثر میخائیل بولگاکوف را در بالکن هتل متروپل در سایگون خواندم. هوای گرمسیری سنگین و پر از بوی اگزوز کوردیت و موتورسیکلت و ماهی های فاسد و آتش هیزم بود. اجاق ها، و افق به طور مبهم شعله ور شد، شاید از صاعقه گرما، شاید از بمب. بعداً هر شب، طبق عادتم، در کوچه پس کوچه های بخار شهر، جایی که به نظر می رسید هیچ کس هرگز نخوابیده بود، پرسه می زدم، و با مردم در درها خم می شدم و به داستان های فرهنگ و اجداد و اجدادشان گوش می دادم. زندگی های جاری بولگاکف به من آموخت که در آن داستان ها چیزی بشنوم که هنوز به وضوح نشنیده بودم. می‌توان آن را «رئالیسم جادویی» نامید. ترکیبی از خارق العاده و واقع گرایانه در قلب افسانه های ویتنامی قرار داشت. این در قلب زمان حال حاضر است. و آن را گابریل گارسیا مارکز اختراع نکرد، آنقدر که صد سال تنهایی او شگفت انگیز است. اثر برجسته گارسیا مارکز از رئالیسم جادویی نزدیک به سه دهه توسط شاهکار درخشان بولگاکف در یک رمان پیشی گرفت. آن تابستان در سایگون، یک گربه سیاه سخنگو و ودکا، قایق جادوگران برهنه زیبا، پونتیوس پیلاتس، و گروهی از نویسندگان شبه‌خورده مسکوی استالینیستی و خود شیطان، همگی در ناخودآگاه خلاق من ساکن شدند. حضور آنها، شاید بیش از هر چیز دیگری از قلمرو ادبیات، به شکل گیری اثری که من به آن افتخار می کنم کمک کرده است. اغلب از من لیستی از نویسندگان مورد علاقه خواسته می شود. در اینجا توصیه من است. بولگاکف را بخوانید. به قرن جدید به اطراف خود نگاه کنید. او چیزهایی را به شما نشان خواهد داد که باید ببینید.