The Man Without Content

ویرایش: 1 
نویسندگان: Giorgio Agamben. Georgia Albert  
سری: Meridian: Crossing Aesthetics 
ISBN (شابک) : 0804735549, 9780804735544 
ناشر: Stanford University Press 
سال نشر: 1999 
تعداد صفحات: 82 
زبان: English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 447 کیلوبایت 

قیمت کتاب (تومان) : 50,000

در این کتاب، یکی از مهم ترین و اصیل ترین فیلسوفان معاصر ایتالیا به جایگاه هنر در دوران مدرن می پردازد. او این ادعای هگل را جدی می گیرد که هنر رسالت معنوی خود را به پایان رسانده است، و اینکه روح اساساً از طریق هنر نیست که به خود معرفت می یابد. با این حال، او استدلال می کند که هگل به هیچ وجه «مرگ هنر» را اعلام نکرده است (همانطور که بسیاری هنوز تصور می کنند) بلکه ادامه نامعلوم هنر را در آن چیزی که هگل آن را «خودباطل شدن» می نامد اعلام کرده است. نویسنده با گستردگی و اصالت شگفت انگیزی به بررسی معنا، زیبایی شناسی و پیامدهای تاریخی این خودباطل می پردازد. در اصل، او استدلال می‌کند که تولد زیبایی‌شناسی مدرن نتیجه یک سری شکاف‌ها بین هنرمند و تماشاگر، نبوغ و ذوق، و شکل و ماده است، برای مثال. تداوم حرکت طنز نویسنده از طریق این مفهوم خود ابطال، تفسیری تخیلی از تاریخ نظریه زیبایی‌شناسی از کانت تا هایدگر ارائه می‌کند و دیدگاه‌های اصلی را در مورد پدیده‌هایی مانند ظهور موزه مدرن، پیوند بین هنر و وحشت، قرابت طبیعی بین "طعم خوب" و انحراف آن، و کیچ به عنوان سرنوشت اجتناب ناپذیر هنر در دوران مدرن. فصل پایانی تفسیر خیره کننده ای از مالیخولیا دورر با عباراتی که کتاب به عنوان خود بیان کرده است ارائه می دهد. مرد بدون محتوا طبیعتاً کسانی را که قبلاً به آثار آگامبن جایزه می‌دادند علاقه‌مند می‌کند، اما نام او را برای مخاطبان کاملاً جدیدی نیز مرتبط می‌کند. کسانی که با هنر، تاریخ هنر، تاریخ زیبایی‌شناسی و محبوبیت درگیر هستند. فرهنگ.

In this book, one of Italy’s most important and original contemporary philosophers considers the status of art in the modern era. He takes seriously Hegel’s claim that art has exhausted its spiritual vocation, that it is no longer through art that Spirit principally comes to knowledge of itself. He argues, however, that Hegel by no means proclaimed the “death of art” (as many still imagine) but proclaimed rather the indefinite continuation of art in what Hegel called a “self-annulling” mode. With astonishing breadth and originality, the author probes the meaning, aesthetics, and historical consequences of that self-annulment. In essence, he argues that the birth of modern aesthetics is the result of a series of schisms—between artist and spectator, genius and taste, and form and matter, for example—that are manifestations of the deeper, self-negating yet self-perpetuating movement of irony. Through this concept of self-annulment, the author offers an imaginative reinterpretation of the history of aesthetic theory from Kant to Heidegger, and he opens up original perspectives on such phenomena as the rise of the modern museum, the link between art and terror, the natural affinity between “good taste” and its perversion, and kitsch as the inevitable destiny of art in the modern era. The final chapter offers a dazzling interpretation of Dürer’s Melancholia in the terms that the book has articulated as its own. The Man Without Content will naturally interest those who already prize Agamben’s work, but it will also make his name relevant to a whole new audience—those involved with art, art history, the history of aesthetics, and popular culture.