The Mammalian Carotid Body

طبق نظر والنتین (1833) و لوشکا (1862)، اولین توصیف ساختاری که اکنون به عنوان بدن کاروتید شناخته می شود باید به یک اصل فیزیولوژیک سوئیسی - آلبرشت فون هالر - نسبت داده شود که در سال 1762 آن را گانگلیون اگزیگووم نامید. . با این حال، این ادعا ممکن است اشتباه باشد، زیرا Tauber (1743) ساختاری را در انشعاب در شریان کاروتید مشترک توصیف کرد و آن را گانگلیون ریز نامید. اندرش (1797) متن تحقیقی را که پدرش بین سالهای 1751 و 1755 انجام داده بود، تجدید چاپ کرد. چاپ اصلی این اثر ظاهراً به عنوان کاغذ باطله فروخته شده بود! اندرش این اندام را به دلیل محل آن گانگلیون اینترکاروتیکوم نامید. او همچنین به طور خاص اظهار داشت که زنجیره سمپاتیک، اعصاب گلوفارنکس و واگ شاخه هایی را به داخل اندام می فرستند. برای مدتی بدن کاروتید فراموش شد، تا در سال 1833 توسط مایر از بن دوباره کشف شد. . والنتین (1833) به وضوح ساختار را به عنوان بخشی از سیستم عصبی سمپاتیک در نظر گرفت، اگرچه او نیز تشخیص داد که اعصاب واگ و گلوسوفارنجئال به طور آشکاری در عصب دهی آن نقش دارند. بنابراین بدیهی است که آناتومیست‌های قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم ساختار انشعاب کاروتید را یکی از عقده‌های متعددی می‌دانستند که در مسیر سیستم عصبی سمپاتیک در هم قرار گرفته‌اند.

According to Valentin (1833) and Luschka (1862), the first description of the structure now known as the carotid body must be ascribed to a Swiss physiolo­ gist - Albrecht von Haller - who, in 1762, called it the ganglion exiguum. This claim, however, may be erroneous, for Tauber (1743) described a struc­ ture at the bifurcation on the common carotid artery and called it the ganglion minutum. Andersch (1797) reprinted the text of a study made by his father between 1751 and 1755. The original printing of this work had apparently been sold as waste paper! Andersch called the organ the ganglion intercaroticum on account of its location. He also specifically stated that the sympathetic chain, the glossopharyngeal and the vagus nerves sent branches into the organ. For a while the carotid body remained forgotten, to be rediscovered in 1833 by Mayer of Bonn who again remarked upon the branches of the sympathetic, glossopharyngeal and vagus nerves as sources of a nerve plexus which innervated the ganglion intercaroticurtl. . Valentin (1833) clearly regarded the structure as part of the sympathetic nervous system, although he too recognised that the vagus and glossopharyngeal nerves contributed conspicuously to its innervation. Thus it is evident that the anatomists of the eighteenth and early nineteenth centuries regarded the structure in the carotid bifurcation as one of the many ganglia which are interspersed in the course of the sympathetic nervous system.