The Making of Tocqueville's America: Law and Association in the Early United States

الکسیس دو توکویل یکی از اولین کسانی بود که توجه آمریکایی ها را به تشکیل انجمن های داوطلبانه جلب کرد - و با شور و اشتیاق و فراوانی بی نظیر در هیچ کجای جهان به آنها پیوست. برای نزدیک به دو قرن، ما به دنبال درک این موضوع بوده‌ایم که چگونه و چرا آمریکایی‌های اوایل قرن نوزدهم، به قول توکویل، «برای همیشه انجمن‌هایی را تشکیل می‌دادند». در ساخت آمریکای توکویل، کوین باترفیلد استدلال می کند که برای درک این موضوع، ابتدا باید بپرسیم: واقعاً عضویت معنی برای تعداد فزاینده آمریکایی های وابسته به آن داشت؟
باترفیلد توضیح می دهد که اولین نسل از شهروندان آمریکایی در مفهوم عضویت - در کلیساها، برادری ها، جوامع اصلاحی، اتحادیه های کارگری و شرکت های تجاری خصوصی- مکانیزمی برای تعادل تنش بین کنش جمعی و استقلال شخصی یافتند. آنها با تأکید بر قانون و عدالت رویه ای این کار را انجام دادند. همانطور که این فرهنگ رویه ای پس از انقلاب توسعه یافت، زیرساخت قانونی جامعه مدنی آمریکا نیز رشد کرد. پس توکویل اشتباه کرد که انجمن‌ها را زمینه‌ی آموزشی برای دموکراسی می‌دانست، جایی که مردم یاد می‌گرفتند به صداها و دیدگاه‌های یکدیگر احترام بگذارند. در عوض، آنها زمینه تمرین چیزی بودند که برای موفقیت تجربه دموکراتیک آمریکا کم ارزش نبود: روابط رسمی و قانونی فزاینده بین مردم.

Alexis de Tocqueville was among the first to draw attention to Americans’ propensity to form voluntary associations—and to join them with a fervor and frequency unmatched anywhere in the world. For nearly two centuries, we have sought to understand how and why early nineteenth-century Americans were, in Tocqueville’s words, “forever forming associations.” In The Making of Tocqueville’s America, Kevin Butterfield argues that to understand this, we need to first ask: what did membership really mean to the growing number of affiliated Americans?

Butterfield explains that the first generations of American citizens found in the concept of membership—in churches, fraternities, reform societies, labor unions, and private business corporations—a mechanism to balance the tension between collective action and personal autonomy, something they accomplished by emphasizing law and procedural fairness. As this post-Revolutionary procedural culture developed, so too did the legal substructure of American civil society. Tocqueville, then, was wrong to see associations as the training ground for democracy, where people learned to honor one another’s voices and perspectives. Rather, they were the training ground for something no less valuable to the success of the American democratic experiment: increasingly formal and legalistic relations among people.