The Lost 10 Point Night: Searching for My Hockey Hero . . . Jim Harrison

جیم هریسون در چمنزارها بزرگ شد، در ساسکاچوان نقش جونیور را بازی کرد و با Bruins، Leafs، Hawks و Oilers حرفه ای شد. سه سال قبل از اینکه یکی از هم تیمی های سابقش به این امتیاز برسد، هریسون یکی از ماندگارترین و به ظاهر شکست ناپذیرترین رکوردها را در هاکی حرفه ای با سه گل و هفت کمک در 30 ژانویه 1973 به نام خود ثبت کرد. و تقریباً هیچ کس به یاد نمی آورد.

این داستان هریسون: بازی هایی که او انجام داد، ماموری که از او دزدید، زنی که در سوگ او بود، دعواهایی که با او جنگید، و دوستانی که پیدا کرد - و از دست داد - از جمله بابی اور و داریل سیتلر. این در مورد آسیب هایی است که او متحمل شده بود، پدوفیلی هایی که او و سایر بازیکنان جوان را شکار کردند، و انجمن بازیکنانی که به گفته او، "می خواهند من بمیرم."

اما شب 10 امتیازی از دست رفته همچنین پاسخی است به جستجوی بابی اور و اشک های گرتزکی استفان برانت - کتابی به همان اندازه که درباره هریسون و نویسنده دیوید وارد، نویسنده 50 ساله است. پسر ساله ای که به دنبال قهرمان دوران کودکی خود رفت.

Jim Harrison grew up on the prairies, played Junior in Saskatchewan, and pro with the Bruins, Leafs, Hawks, and Oilers. Three years before a former teammate equaled the mark, Harrison set one of the most enduring and seemingly unbreakable records in professional hockey with three goals and seven helpers on January 30, 1973. And almost nobody remembers.

This is Harrison’s story: the games he played, the agent who stole from him, the woman he mourned, the fights he fought, and the friends he made — and lost — including Bobby Orr and Darryl Sittler. It’s about the injuries he suffered, the pedophiles who preyed on him and other young players, and a Players Association that, he says, “wants me to die.”

But The Lost 10 Point Night is also a response to Stephen Brunt’s Searching for Bobby Orr and Gretzky’s Tears — a book as much about Harrison as it is about author David Ward, a 50-year-old guy who went in search of his childhood hero.