The Looting Machine: Warlords, Oligarchs, Corporations, Smugglers, and the Theft of Africa’s Wealth

یکی از کتاب‌های سال فایننشال تایمز، 2015

تجارت نفت، گاز، سنگ‌های قیمتی، فلزات و مواد معدنی خاکی کمیاب در آفریقا ویران می‌کند. در طول سال‌هایی که برزیل، هند، چین و دیگر «بازارهای نوظهور» اقتصاد خود را متحول کرده‌اند، کشورهای منبع آفریقا همچنان به پایین‌ترین زنجیره تامین صنعتی وابسته بودند. در حالی که آفریقا حدود 30 درصد از ذخایر هیدروکربن ها و مواد معدنی جهان و 14 درصد از جمعیت جهان را تشکیل می دهد، سهم آن از تولید جهانی در سال 2011 دقیقاً همان چیزی بود که در سال 2000 بود: 1 درصد.

تام بورگیس در اولین کتاب خود، ماشین غارتگر، حقیقت معجزه توسعه آفریقا را برملا می کند: برای کشورهای منبع، این یک سراب است. ذخایر نفت، مس، الماس، طلا و کلتان، شبکه ای جهانی از بازرگانان، بانکداران، استخراج کنندگان شرکت ها و سرمایه گذاران را به خود جذب می کند که برای غارت ارزش ایالت ها با کابال های سیاسی متخلف ترکیب می شوند. و هوس‌بازی‌های اقتصادهای وابسته به منابع می‌تواند طبقه متوسط ​​جدید آفریقا را به همان سرعتی که از آن خارج شدند به فقر بازگرداند. زمین زیر پای آنها به اندازه چاه معدن کنگو ناامن است. رفاه آنها می تواند مانند نفت خام از یک خط لوله شکسته سرازیر شود.

این فروپاشی فاجعه بار اجتماعی صرفاً ادامه گذشته آفریقا به عنوان یک قربانی استعماری نیست. غارت در حال حاضر شتاب می گیرد که هرگز قبل از آن نبوده است. با افزایش تقاضای جهانی برای منابع آفریقا، تعداد انگشت شماری از آفریقایی ها به طور قانونی ثروتمند می شوند، اما اکثریت قریب به اتفاق، مانند قاره به عنوان یک کل، از بین می روند. خارجی ها تمایل دارند آفریقا را به عنوان منبع بزرگی از بشردوستی تصور کنند. اما با دقت بیشتری به صنعت منابع نگاه کنید و رابطه بین آفریقا و بقیه جهان متفاوت به نظر می رسد. در سال 2010، صادرات سوخت و مواد معدنی از آفریقا به ارزش 333 میلیارد دلار بود که بیش از هفت برابر ارزش کمک هایی بود که در جهت مخالف انجام شد. اما چه کسی این پول را دریافت کرد؟ به ازای هر زن فرانسوی که در هنگام زایمان جان خود را از دست می دهد، 100 نفر تنها در نیجر می میرند، مستعمره سابق فرانسه که اورانیوم آن سوخت راکتورهای هسته ای فرانسه را تامین می کند. در کشورهای نفتی مانند آنگولا سه چهارم درآمد دولت از نفت حاصل می شود. دولت توسط مردم تامین نمی شود و در نتیجه به آنها تعلق نمی گیرد. تعدادی از کشورهای آفریقایی که اقتصاد آنها به منابع وابسته است، دولت های رانتی هستند. مردم آنها عمدتاً رعیت هستند. نفرین منابع صرفاً یک پدیده اقتصادی ناگوار نیست، محصول یک نیروی ناملموس است. آنچه در کشورهای منبع آفریقا اتفاق می افتد غارت سیستماتیک است. مانند قربانیان آن، ذینفعان آن نیز نام دارند.

One of Financial Times’ Books of the Year, 2015

The trade in oil, gas, gems, metals and rare earth minerals wreaks havoc in Africa. During the years when Brazil, India, China and the other “emerging markets” have transformed their economies, Africa’s resource states remained tethered to the bottom of the industrial supply chain. While Africa accounts for about 30 per cent of the world’s reserves of hydrocarbons and minerals and 14 per cent of the world’s population, its share of global manufacturing stood in 2011 exactly where it stood in 2000: at 1 percent.

In his first book, The Looting Machine, Tom Burgis exposes the truth about the African development miracle: for the resource states, it's a mirage. The oil, copper, diamonds, gold and coltan deposits attract a global network of traders, bankers, corporate extractors and investors who combine with venal political cabals to loot the states' value. And the vagaries of resource-dependent economies could pitch Africa’s new middle class back into destitution just as quickly as they climbed out of it. The ground beneath their feet is as precarious as a Congolese mine shaft; their prosperity could spill away like crude from a busted pipeline.

This catastrophic social disintegration is not merely a continuation of Africa’s past as a colonial victim. The looting now is accelerating as never before. As global demand for Africa’s resources rises, a handful of Africans are becoming legitimately rich but the vast majority, like the continent as a whole, is being fleeced. Outsiders tend to think of Africa as a great drain of philanthropy. But look more closely at the resource industry and the relationship between Africa and the rest of the world looks rather different. In 2010, fuel and mineral exports from Africa were worth $333 billion, more than seven times the value of the aid that went in the opposite direction. But who received the money? For every Frenchwoman who dies in childbirth, 100 die in Niger alone, the former French colony whose uranium fuels France’s nuclear reactors. In petro-states like Angola three-quarters of government revenue comes from oil. The government is not funded by the people, and as result it is not beholden to them. A score of African countries whose economies depend on resources are rentier states; their people are largely serfs. The resource curse is not merely some unfortunate economic phenomenon, the product of an intangible force. What is happening in Africa’s resource states is systematic looting. Like its victims, its beneficiaries have names.