The Legend of Zelda: Ocarina of Time: A Game Music Companion

حدود 22 سال پس از ایجاد آن، The Legend of Zelda: Ocarina of Time همچنان به عنوان یکی از بهترین نمونه های رسانه بازی های ویدئویی مورد توجه منتقدان قرار می گیرد. همین امر در مورد موسیقی بازی نیز صادق است، که استقبال عالی از آن همچنان مشهود است، چه در زمینه بازی و چه در کنسرت های ارکسترال و ضبط موسیقی بازی.

با توجه به اهمیت تثبیت شده موسیقی برای بازی. در قالب بازی های ویدیویی، تصادفی نیست که موسیقی در خط مقدم این ستوده ترین و محبوب ترین بازی ها قرار می گیرد. در Ocarina of Time، موسیقی همه جنبه‌های بازی را به هم متصل می‌کند و یکی می‌کند، از خودپسندی روایی گرفته تا مکانیک‌های تعاملی، از شخصیت‌ها تا جهان‌های مجازی، و حتی به فعالیت‌های لشگری از طرفداران و گیمرها، که بازی، بازپخش و پیکربندی مجدد می‌کنند. موسیقی در یک مکان فرهنگی ماندگار که Ocarina of Time در مرکز آن قرار دارد. همانطور که مطالعات موسیقی بازی های ویدئویی شروع به بلوغ در یک زمینه منسجم می کند، اکنون می توان از دستگاه های نظری و رویکردهای انتقادی که در تحقیقات پیشین توسعه داده شده اند استفاده کرد و آنها را در چارچوب یک مثال واقعی بازی بسط یافته عملی کرد.

این کتاب گسترده‌ترین تحقیقی که در مورد موسیقی یک بازی انجام شده است، سه هدف اصلی را دنبال می‌کند: اول، گزارشی تاریخی-انتقادی از موسیقی متن بازی ویدیویی مهم ارائه می‌کند. دوم، از این تحقیق برای بررسی موضوعات گسترده تر در مطالعات موسیقی و رسانه (از جمله تعامل، فرهنگ طرفداران، و موسیقی و فناوری) استفاده می کند. و سوم، به عنوان الگویی برای مطالعات عمیق آینده موسیقی بازی های ویدیویی عمل می کند.

Some 22 years after its creation, The Legend of Zelda: Ocarina of Time is still held in high critical regard as one of the finest examples of the video game medium. The same is true of the game's music, whose superlative reception continues to be evident, whether in the context of the game or in orchestral concerts and recordings of the game's music.

Given music's well-established significance for the video game form, it is no coincidence that music is placed at the forefront of this most lauded and loved of games. In Ocarina of Time, music connects and unifies all aspects of the game, from the narrative conceit to the interactive mechanics, from the characters to the virtual worlds, and even into the activity of legions of fans and gamers, who play, replay and reconfigure the music in an enduring cultural site that has Ocarina of Time at its centre. As video game music studies begins to mature into a coherent field, it is now possible to take the theoretical apparatus and critical approaches that have been developed in antecedent scholarship and put these into practice in the context of an extended concrete game example.

The most extensive investigation into the music of a single game yet undertaken, this book serves three important primary purposes: first, it provides a historical-critical account of the music of an important video game text; second, it uses this investigation to explore wider issues in music and media studies (including interactivity, fan cultures, and music and technology); and third, it serves as a model for future in-depth studies of video game music.