The Last Witches of England: A Tragedy of Sorcery and Superstition

\"جذاب‌کننده.\" مجله تاریخچه بی‌بی‌سی

در صبح روز پنج‌شنبه 29 ژوئن 1682، یک زاغی در حال رپ کردن بود. و ضربه زدن به پنجره یک تاجر مرفه دوون. خادمان و اعضای خانواده اش که از ظاهر آن ترسیده بودند، ظرف چند ساعت خود را متقاعد کردند که این پرنده فرستاده شیطان است که توسط جادوگران فرستاده شده بود تا بافت زندگی آنها را از بین ببرد. در نتیجه این ادعاها، سه زن بیدفورد برای همیشه به عنوان جادوگر شناخته شدند. یک وزیر امور خارجه پرونده آنها را کنار گذاشت و آنها را به چوبه دار محکوم کرد. به عنوان آخرین گروه از زنانی که در انگلیس به جرم این جنایت اعدام می شوند به دار آویخته شوند. با این حال، نفرت همسایگان آنها ادامه یافت. گفته می شد برای بیدفورد محل جادوگران بود.

اگرچه «بسیار فرسوده» باور به جادوگری همچنان برای بیش از یک قرن پس از مرگ آنها باقی مانده بود. به نوبه خود، نادیده گرفته، ناسزا و خاموش شده، اما هرگز بیش از نیمه فراموش نشده، به نظر می رسد که خاطره این سه زن - و اعمال و مصائب آنها، اعم از واقعی و خیالی - از شانه به پشیمانی و از حسرت تبدیل شده است. جشن در عصر خودمان در واقع، نمونه آنها در جریان مناظرات نهایی پارلمان در سال 1951 ذکر شد که شاهد لغو آخرین اعمال جادوگری بود و نام آنها به عنوان الهام و افسون توسط زنان فراتر از سیم در گرینهام کامن خوانده شد.

در این کتاب، جان کالو این واژگونی چشمگیر سرنوشت و داستان قابل توجه جادوگران بیدفورد را بررسی می کند.