The Japanese Social Crisis

رسوایی‌های سیاسی، بی‌ثباتی دولتی و حمله با گاز سمی در مرکز توکیو نشان می‌دهد که ژاپن در حال عبور از یک بحران اجتماعی جدی است. تقریباً بر هر واحد اجتماعی تأثیر می گذارد: خانواده، مدرسه، شرکت، احزاب سیاسی، مذاهب و ملت. و هر بخش از مردم، پیر و جوان، زن و مرد، مدیریت و کارگر، نخبگان و مردم را نگران می کند. از جمله، کارگران در حال افزایش نارضایتی از زندگی شرکتی هستند، خانواده ها در اثر اختلاف و طلاق تضعیف می شوند، حتی حزب حاکم لیبرال دموکرات سقوط کرد (همانطور که بسیاری از مخالفان آن فروپاشیدند). رهبری ژاپنی ها سخت تر می شود و سیاستمداران، بوروکرات ها و تاجرانی که زمانی آنها را رهبری می کردند، به طور فزاینده ای ناکارآمد هستند. بنابراین، در حالی که بسیاری از اصلاحات مطرح می شود، و برخی آغاز می شوند، تعداد بسیار کمی از آنها عملاً اجرا می شوند. تحت این شرایط، بسیاری از روندهای منفی را نمی توان متوقف کرد - چه رسد به معکوس کردن - و بحران باید بدتر شود.

Political scandals, governmental instability and the poison-gas attack in central Tokyo show that Japan is passing through a serious social crisis. It affects virtually every social unit: family, school, company, political parties, religions and the nation. And it worries every segment of the population, young and old, men and women, management and labour, the elite and the plebe. Among other things, workers are growing dissatisfied with company life, families are undermined by discord and divorce, even the ruling Liberal Democratic Party collapsed (as did many of its opponents). The Japanese are ever harder to lead and the politicians, bureaucrats and businessmen who once led them are increasingly ineffective. Thus, while many reforms are mooted, and some are initiated, very few are actually implemented. Under these conditions, the many negative trends cannot be halted - let alone reversed - and the crisis should worsen.