The Invisible Origins of Legal Positivism: A Re-Reading of a Tradition

تز کانکلین این است که سنت پوزیتیویسم حقوقی مدرن، که با توماس هابز آغاز شد، حواس مختلف نامرئی را به عنوان منشأ مجاز قوانین وضع شده بشری فرض کرد. کانکلین این سنت را بازخوانی می‌کند و با امتیاز دادن به اینکه چگونه قوانین در درک خاصی از زبان حقوقی به صورت مکتوب به اشتراک می‌گذارند. فیلسوفان برجسته ای که از اصول سنت حمایت کرده اند، فرض کرده اند که زبان حقوقی مکتوب است و منشأ مجاز قواعد/هنجارهای وضع شده توسط انسان برای زبان حقوقی نوشتاری غیرقابل دسترس است. بازخوانی کانکلین از این سنت نشان می‌دهد که چگونه هر یک از این فیلسوفان برجسته چنین فرض کرده‌اند که منشأ مجاز قوانینی که توسط انسان وضع شده‌اند، یک جنبه خارجی غیرقابل تحلیل برای زبان نوشتاری ساختار حقوقی است. به این ترتیب، منشاء مجاز قوانین/هنجارهای مطرح شده برای زبان نوشتاری آنها غیرقابل دسترس یا نامرئی است.
این مبدأ مجاز چیست؟ اشکال مختلف عبارتند از نویسنده اصلی، مفهوم پیشینی، و بی واسطه بودن پیوند بین شخص و قوانین. در هر مورد، مبدأ نانوشته است به این معنا که متون معتبر نوشته شده توسط مقامات نهادهای مدنی دولت مستقل غیرقابل دسترس است.
کانکلین تز خود را در چارچوب نظریه حقوقی پولیس و پیش شهر قبایل یونانی قرار می دهد. نویسنده ادعا می‌کند که مشکل این است که سنت پوزیتیویسم قانونی یک دولت مستقل مدرن، معانی تجربی یا جسمانی را از زبان نوشتاری قواعد/هنجارهای مطرح شده حذف می‌کند، و در نتیجه منشأ مجاز از پیش قانونی هنجارهای مطرح شده را فراموش می‌کند. که هر فیلسوفی می پذیرد که قطعیتی را ارائه می کند که استدلال حقوقی برای معتبر بودن آن ایجاب می کند.

Conklin's thesis is that the tradition of modern legal positivism, beginning with Thomas Hobbes, postulated different senses of the invisible as the authorising origin of humanly posited laws. Conklin re-reads the tradition by privileging how the canons share a particular understanding of legal language as written. Leading philosophers who have espoused the tenets of the tradition have assumed that legal language is written and that the authorising origin of humanly posited rules/norms is inaccessible to the written legal language. Conklin's re-reading of the tradition teases out how each of these leading philosophers has postulated that the authorising origin of humanly posited laws is an unanalysable externality to the written language of the legal structure. As such, the authorising origin of posited rules/norms is inaccessible or invisible to their written language.
What is this authorising origin? Different forms include an originary author, an a priori concept, and an immediacy of bonding between person and laws. In each case the origin is unwritten in the sense of being inaccessible to the authoritative texts written by the officials of civil institutions of the sovereign state.
Conklin sets his thesis in the context of the legal theory of the polis and the pre-polis of Greek tribes. The author claims that the problem is that the tradition of legal positivism of a modern sovereign state excises the experiential, or bodily, meanings from the written language of the posited rules/norms, thereby forgetting the very pre-legal authorising origin of the posited norms that each philosopher admits as offering the finality that legal reasoning demands if it is to be authoritative.