The Interpretation of Quantum Mechanics

این کتاب کمکی به مسئله ای در مطالعات بنیادی، مسئله تفسیر مکانیک کوانتومی، به معنای اهمیت نظری گذار از مکانیک کلاسیک به مکانیک کوانتومی است. تفاوت آشکار بین مکانیک کلاسیک و کوانتومی این است که مکانیک کوانتومی آماری است و مکانیک کلاسیک نه. علاوه بر این، به نظر می‌رسد ویژگی آماری نظریه کوانتومی کاهش‌ناپذیر است: بر خلاف مکانیک آماری کلاسیک، احتمالات با اندازه‌گیری‌های یک فضای احتمال ایجاد نمی‌شوند. ه. با توزیع بر روی رویدادهای اتمی یا حالت های کلاسیک. اما چگونه یک نظریه مکانیک می تواند آماری و کامل باشد؟ پاسخ به این سوال که از تفسیر کپنهاگ بور و هایزنبرگ سرچشمه می‌گیرد، به امکانات محدود اندازه‌گیری در سطح خرد اشاره دارد. به بیان خام: آن الکترون‌ها، پروتون‌ها، مزون‌های کوچک و غیره آنقدر ریز هستند و انگشتان ما آنقدر دست و پا چلفتی هستند که وقتی ذره‌ای بنیادی را فشار می‌دهیم تا ببینیم به کدام سمت می‌پرد، سیستم را به شدت - آنقدر رادیکال مختل می‌کنیم. در واقع، مقدار قابل توجهی از اطلاعات به دست آمده از اندازه گیری های قبلی دیگر برای سیستم قابل استفاده نیست. ما ممکن است انگشتان خود را با کاوشگرهای ریزتر جایگزین کنیم، اما بهترین کاوشگرهای ممکن ذرات بنیادی خودشان هستند، و استدلال می‌شود که مشکل واقعاً برای آنها پیش می‌آید.

This book is a contribution to a problem in foundational studies, the problem of the interpretation of quantum mechanics, in the sense of the theoretical significance of the transition from classical to quantum mechanics. The obvious difference between classical and quantum mechanics is that quantum mechanics is statistical and classical mechanics isn't. Moreover, the statistical character of the quantum theory appears to be irreducible: unlike classical statistical mechanics, the probabilities are not generated by measures on a probability space, i. e. by distributions over atomic events or classical states. But how can a theory of mechanics be statistical and complete? Answers to this question which originate with the Copenhagen inter­ pretation of Bohr and Heisenberg appeal to the limited possibilities of measurement at the microlevel. To put it crudely: Those little electrons, protons, mesons, etc. , are so tiny, and our fingers so clumsy, that when­ ever we poke an elementary particle to see which way it will jump, we disturb the system radically - so radically, in fact, that a considerable amount of information derived from previous measurements is no longer applicable to the system. We might replace our fingers by finer probes, but the finest possible probes are the elementary particles them­ selves, and it is argued that the difficulty really arises for these.