The Interface Effect

اینترفیس‌ها بازگشته‌اند، یا شاید هرگز ترک نشده‌اند. غرور آشنای سقراطی از فایدروس، ارتباط به عنوان فرآیند نوشتن مستقیم بر روح دیگری، در بحث های امروزی فرهنگ و رسانه به صحنه اصلی بازگشته است. در واقع تفکر غربی مدت‌هاست که رسانه‌ها را به عنوان یک انتخاب بزرگ بین دو نوع رابط تعبیر کرده است. رسانه ها با پیروی از مسیر خوش بینانه، به طور یکپارچه با خود و دیگران در یک ارتباط شفاف و فوری ارتباط برقرار می کنند. اما در پیروی از مسیر بدبینانه، رسانه ها موانع ارتباط مستقیم هستند و خود و دیگران را به سوء تفاهم و تضاد متلاشی می کنند. به عبارت دیگر، رابط های رسانه ای یا واضح یا پیچیده هستند، یا زیبا یا فریبنده، یا از قبل شناخته شده یا قابل تفسیر بی پایان.

با شناخت محدودیت های هر یک از مسیرها، گالووی با در نظر گرفتن رابط به عنوان یک رابط مستقل، یک مسیر جایگزین ترسیم می کند. منطقه فعالیت زیبایی‌شناختی، که توسط منطق و اهداف خود هدایت می‌شود: اثر رابط. این کتاب به‌جای تمجید از رابط‌های کاربرپسند که به خوبی کار می‌کنند، یا انتقاد از آنهایی که ضعیف کار می‌کنند، ماهیت غیرقابل اجرا همه رابط‌ها، از پنجره‌ها و درها گرفته تا صفحه‌نمایش‌ها و صفحه‌کلیدها را در نظر می‌گیرد. با در نظر گرفتن تمثیلی، چنین آستانه‌هایی نه چندان داستان عملیات خود را بیان می‌کنند، بلکه به بیرون به قلمرو زندگی اجتماعی و سیاسی اشاره می‌کنند، و با این کار سؤالی را مطرح می‌کنند که تفسیر سیاسی رابط‌ها تنها پاسخ منسجم به آن است. p>

گالووی که مبتنی بر فلسفه و نظریه فرهنگی است و با خوانش دقیق بازی‌های ویدیویی، نرم‌افزار، تلویزیون، نقاشی و سایر تصاویر هدایت می‌شود، به دنبال توضیح منطق فرهنگ دیجیتال از طریق تحلیل نمادین‌ترین و فراگیرترین تجلی آن است. رابط.

Interfaces are back, or perhaps they never left. The familiar Socratic conceit from the Phaedrus, of communication as the process of writing directly on the soul of the other, has returned to center stage in today's discussions of culture and media. Indeed Western thought has long construed media as a grand choice between two kinds of interfaces. Following the optimistic path, media seamlessly interface self and other in a transparent and immediate connection. But, following the pessimistic path, media are the obstacles to direct communion, disintegrating self and other into misunderstanding and contradiction. In other words, media interfaces are either clear or complicated, either beautiful or deceptive, either already known or endlessly interpretable.

Recognizing the limits of either path, Galloway charts an alternative course by considering the interface as an autonomous zone of aesthetic activity, guided by its own logic and its own ends: the interface effect. Rather than praising user-friendly interfaces that work well, or castigating those that work poorly, this book considers the unworkable nature of all interfaces, from windows and doors to screens and keyboards. Considered allegorically, such thresholds do not so much tell the story of their own operations but beckon outward into the realm of social and political life, and in so doing ask a question to which the political interpretation of interfaces is the only coherent answer.

Grounded in philosophy and cultural theory and driven by close readings of video games, software, television, painting, and other images, Galloway seeks to explain the logic of digital culture through an analysis of its most emblematic and ubiquitous manifestation –  the interface.