The Institutionalization of the International Criminal Court

این کتاب به بررسی نهاد دادگاه کیفری بین‌المللی (ICC) به عنوان یک ابزار سیاستی می‌پردازد. این استدلال می کند که پس از جنگ سرد، اتحادیه اروپا با ترویج هنجارها و نهادهای جدید، مانند دیوان کیفری بین المللی، شروع به به چالش کشیدن سیاست های یکجانبه ایالات متحده کرد. این توسعه در برابر تبیین‌های سنتی برای همکاری است، که نهادینه‌سازی را به عنوان نتیجه برتری هژمونیک، محاسبات عقلانی یا هویت‌های مشترک تئوریزه می‌کند. این کتاب پویایی‌های پشت ظهور ICC را با یک مفهوم نظری جدید از الزام‌آوری هنجاری توضیح می‌دهد. الزام آور هنجاری راهبردی است که به قدرت‌های میانی ابزاری می‌دهد تا سیاست‌های یکجانبه بازیگران قدرتمندی را که ترجیح می‌دهند همکاری نکنند، محدود کنند. ایده این است که هنجارهای چندجانبه جدید را ترویج کرده و آنها را در نهادهایی سپرده گذاری کنیم که در صورت پایبندی اکثر کشورها به آنها، حتی برای بازیگران یکجانبه گرا نیز امکان الزام آور شدن را دارند.

This book explores the institution of the International Criminal Court (ICC) as a policy instrument. It argues that after the Cold War the European Union started challenging the unilateral policies of the United States by promoting new norms and institutions, such as the ICC. This development flies in the face of traditional explanations for cooperation, which would theorize institutionalization as the result of hegemonic preponderance, rational calculations or common identities. The book explains the dynamics behind the emergence of the ICC with a novel theoretical concept of normative binding. Normative binding is a strategy that provides middle powers with the means to tie down the unilateral policies of powerful actors that prefer not to cooperate. The idea is to promote new multilateral norms and deposit them in institutions, which have the potential to become binding even on unilateralist actors, if the majority of states adhere to them.