دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
دانلود کتاب The Immortal Perspective: On Who, What, and Where We Really Are
دانلود کتاب دیدگاه جاودانه: در مورد اینکه چه کسی ، چه چیزی و واقعاً کجا هستیم B07F5JJXK8
مشخصات کتاب
The Immortal Perspective: On Who, What, and Where We Really Are
ویرایش: Kindle Edition
نویسندگان: charlie 5
سری:
ناشر:
سال نشر: 2018
تعداد صفحات: 0
زبان: English
فرمت فایل : EPUB (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 4 مگابایت
قیمت کتاب (تومان) : 58,000
در صورت تبدیل فایل کتاب The Immortal Perspective: On Who, What, and Where We Really Are به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب دیدگاه جاودانه: در مورد اینکه چه کسی ، چه چیزی و واقعاً کجا هستیم B07F5JJXK8 نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
توضیحاتی در مورد کتاب دیدگاه جاودانه: در مورد اینکه چه کسی ، چه چیزی و واقعاً کجا هستیم B07F5JJXK8
سوال این است که "ما کی، چیست و کجا هستیم؟" برای کسانی که به این سوال پر از رویاهای محدود پاسخ می دهند - موجودات فانی در یک جهان محدود در یک جریان زمان یک طرفه - فکر می کنم به نظر می رسد که "مخاطرات بالایی" وجود دارد، ادامه وجود آنها یک عامل تعیین کننده تعیین کننده برای درست و غلط بودن است. ، خوب و بد؛ من همیشه مجذوب این هستم که مردم چقدر مطمئن هستند که وجودشان یک چیز مهم است. من سعی می‌کنم به‌عنوان یک فیلسوف با مردم استدلال کنم، اما وقتی ضرورت وجود انسان را زیر سوال می‌برم، تنها چیزی که می‌شنوم این است که «اینجاست که مرا از دست می‌دهی». بنابراین، یک دسته از فیلسوفان انسانی، آنچه را که به نظر من شبیه یک بازی دوستانه فوتبال است، می‌گیرند و آن را به دلیلی برای استرس، غم، اندوه، ترس وجودی تبدیل می‌کنند... پس جایگزین چیست؟ پاسخ به این پرسش که ما کیستیم و چیستیم و کجا هستیم به جای ترس، از منظر جاودانگی و جاودانگی تا فناپذیری، محدودیت و کمبود؛ پاسخ از یک فرشته صلح به جای یک اسیر جنگی. من هم در این فرهنگ بزرگ شدم، شخصیت اسیر جنگی را امتحان کردم، فوتبال را گرفتم و با آن دویدم، تشویق کردم که انگار معنی دارد. اما با تجربه، دیدم که تیم دیگر در نهایت فوتبال را به دست آورد و به سمت دیگری دوید، و در نهایت همه چیز دوباره برگشت. متوجه شدم که در راهپیمایی هزارتویمان، مانند نگهبان‌ها به جلو و عقب می‌رویم، انگار در جهت‌های مخالف، در حالی که هر کدام از میدان به سمت مرکز پیش می‌رویم، و سپس به بیرون پیش می‌رویم. برخی از ما در تمام مدت به پایین نگاه می کنیم، «خیلی در خطر است»، («فروپاشی!») و با علم و متانت و «واقع گرایی» چرخش ها را در آغوش می گیریم. دیگران در امتداد به آسمان صافی خیره می شوند که از درخشش خورشید سفید بی کران، فراتر از زمان و مکان در جاودانگی اش، خیره می شوند و وقتی به جزئیات نگاه می کنند فقط لبخند می زنند و لبخند خود را از بعد صفر ذات صفر می درخشند. شریک گنج، درخشش در آرایه، هماهنگی در سفر، نگرش ابر، نشان رمز و راز، الگو، معبد و جاده سرنوشتش که هم نگه می‌دارد و هم به آرامی آن را آشکار می‌کند، سرنوشت همیشه، پایان جریان توهم، پل جریان، روشن کردن رویا، سمفونی آبی شاد، پرتو بخت، شمع امید، آسودگی در امواج داستان، سبز کردن پل، متن تمامیت، شمع تکمیل، مقیاس کردن شگفتی، خاموش کردن عجله، زندگی برای همیشه رشد گنج آرام، ایستادن در سکوت، ورود به واقعیت، مقصدش دریاچه طلایی، کلاهی برای همیشه، پیشکش زمان، محیط ساده، آینه خوشبختی، شکرگزاری در سرنوشت، ستاره در شگفتی، شادی در خانه زراعت توهم، دست و پنجه نرم کردن با خوبی ها، شگفتی زیستن، جست و جوی سنتز، خواب بیدار، شیرین کردن ابرها، عمیق کردن هوا، آبیاری جزر و مد، بوسیدن توهم، ارائه رویا. دائوئیست ها آن را 仙(xian) می نامند - یک متعالی الهی، یا یک جاودانه دائوئیست. بودایی ها آن را 佛(fo) - بودا می نامند. استاد دائو در معبد دائوئیست می‌گوید که هر دو شخصیت به یک معنا هستند و کلمه دیگری برای آن 聖人 (شنگ رن) - \"حکیم\" یا \"قدیس\" است. هندوها آن را برهمن، 梵 (طرفدار) می نامند - و ارنست هولمز، که علم ذهن و دوره ای را که من در CSL دالاس می گذراندم نوشت، فقط آن را \"این چیزی که مرا صدا زد\" می نامد. مسیحیت آن را "ابدیت" می نامد، اما این برای من در کودکی خالی به نظر می رسید. هنوز، آموزش وجود دارد، در ابری نامرئی که عبارت "روح تو ابدی است" را احاطه کرده است. هندوها آن را برهمن، ویشنو در وایکونتا، زنده و زیبا و در عین حال خارج از زمان می نامند. بنابراین من آن را با آن روح "بهشت ضد زمان" نامیدم، و مکانی را که بدن انسان من در آن است، "باغ زمان" خود می نامم، زیرا این چیزی است که من پرورش می دهم، مانند باغ، مانند کاشت. از دانه ها؛ و اگر خوب باشد، میوه آن دعا برای همه موجودات باغ است. اگر اتفاقی برای باغ بیفتد، می‌توانم از نو شروع کنم، اما این روی \"من چه کسی هستم\" تأثیری نمی‌گذارد، و این تفاوت بزرگ در دیدگاه است، این پایان \"رنج\" است.
توضیحاتی درمورد کتاب به خارجی
The question is ‘who, what, and where are we?’; for those who answer that question full of finite dreams - mortal beings in a finite universe in a unidirectional flow of time - I suppose it must seem like there are ‘high stakes’, their continued existence a critical deciding factor of what is right and wrong, good and bad; I’m always fascinated how sure people are that their existence is an important thing; I try to reason as a philosopher with people but when I question the imperative of human existence, all I hear is “that’s where you lose me”; so a bunch of human philosophers take what seems to me like a friendly football game and turn it into a reason for stress, grief, sadness, existential dread…so what’s the alternative? answering the question about who and what and where we are from a place of faith instead of a place of fear, from a viewpoint of immortality and eternity rather than mortality, limitation and lack; the answer from an angel of peace rather than from a prisoner of war; i grew up in this culture, too, i tried the prisoner of war personality, and grabbed the football and ran with it, cheered on like it meant something; but with experience, I saw that the other team eventually got the football and ran the other way, and then eventually it all turned back around again; I noticed that in our labyrinth walk, like sentries we pace back and forth, as if in opposite directions, as we each progress up the field to the center, and then progress back out; some of us look down the whole time, ‘so much at stake’, (“Collapse!”) and so hugging the turns with science and sobriety and ‘realism’; others trundle along staring up at a clear sky effused with the radiance of a white sun of boundlessness, beyond time and space in its immortality, and just smile when they glance below at the particulars, shining their smile out from the zero dimension of zero essence, partner in the treasure, glistening in the array, harmony on its journey, attitude of cloud, mark of mystery, the pattern, temple and road of its destiny that both holds and gently reveals it, destiny of forever, illusion stream conclusion, bridge of the current, lighting the dream, the happy blue symphony, fortune’s beam, candle of hope, ease in the waves of story, greening the bridge, text of wholeness, candle of completion, scaling the wonder, silencing the hurry, living the forever, growing the calm treasure, standing in the silence, entering the real, its destination a golden lake, cap on forever, time’s offering, the simple setting, mirror of happiness, gratitude in the destiny, star in the surprise, happy in the home, farming the illusion, grappling the goodness, living the surprise, foraging the synthesis, dreaming the awake, sweetening the clouds, deepening the air, watering the tide, kissing the illusion, offering the dream; Daoists call it 仙(xian)- a divine transcendent, or a Daoist immortal; Buddhists call it 佛(fo) - a Buddha; the Dao master at the Daoist temple says both characters mean the same thing and that another word for it is 聖人 (sheng ren) -"sage" or "saint"; Hindus call it Brahman, 梵 (fan) - and Ernest Holmes, who wrote Science of Mind and the course I was taking at CSL Dallas, just calls it "This Thing Called Me"; Christianity calls it "eternity", but that just seemed empty to me as a kid; still, the teaching is there, in an invisible cloud surrounding the phrase "your soul is eternal"; Hindus call it Brahman, Vishnu in Vaikuntha, alive and beautiful, yet outside of time; so I called it "anti-time heaven" in that spirit, and I call the place where my human body is, my "time-garden", 'cause it's something I cultivate, like a garden, like the planting of seeds; and if it does well, the fruit is prayers, for all beings in the garden; if something happens to the garden, then I can start over, but it doesn't affect "who I am", and that's the big difference in perspective, that's the end of "suffering".
