The Image and Imagination of the Fourth Dimension in Twentieth-Century Art and Culture - Linda Dalrymple Henderson

دسته بندی: ریاضیات
ویرایش:  
 
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: 31 
زبان: English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 1,001 کیلوبایت 

قیمت کتاب (تومان) : 31,000

تنظیمات.
جلد 17، اعداد 1-2، زمستان 2009.
صص. 131-160.

عناوین موضوع:
بعد چهارم.
هنر، مدرن - قرن 20. چکیده :
یکی از مهم‌ترین محرک‌های تخیل هنرمندان مدرن در قرن بیستم، مفهوم بعد چهارم بالاتر و نادیده‌ای از فضا بود. این مفهوم برآمده از هندسه های n بعدی که در قرن نوزدهم توسعه یافت، پیش از تعریف زمان به عنوان بعد چهارم توسط مینکوفسکی و انیشتین در نظریه نسبیت بود. تنها رواج نظریه نسبیت پس از سال 1919 به شیفتگی گسترده عمومی نسبت به بعد چهارم فوق معقول بین دهه های 1880 و 1920 پایان داد. بعد چهارم که در ابتدا توسط چهره هایی مانند E.A. Abbott، Charles Howard Hinton، Claude Bragdon و P. D. Ouspensky (و همچنین نویسندگان داستان های علمی تخیلی) رایج شد، بعد چهارم یک اصطلاح چند ظرفیتی بود که از تداعی هایی از علم، از جمله اشعه ایکس و اتر استفاده می کرد. فضا، به فلسفه ایده آلیستی و "آگاهی کیهانی" عرفانی. این مقاله بر رویکردهای متفاوت به ابعاد فضایی بالاتر در کوبیسم پابلو پیکاسو و خوان گریس، برتری گرایی کازیمیر مالویچ، و پروژه شیشه ای بزرگ مارسل دوشان تمرکز دارد. اوایل قرن بیستم این مقاله با بررسی تعامل سی ساله هنرمند معاصر تونی رابین با ریاضیات هندسه چهار بعدی و گرافیک کامپیوتری و همچنین کار فعلی او با نظریه‌پرداز گره اسکات کارتر به پایان می‌رسد.

Configurations.
Volume 17, Numbers 1-2, Winter 2009.
pp. 131-160.

Subject Headings:
Fourth dimension.
Art, Modern - 20th century. Abstract:
One of the most important stimuli for the imaginations of modern artists in the twentieth century was the concept of a higher, unseen fourth dimension of space. An outgrowth of the n-dimensional geometries developed in the nineteenth century, the concept predated the definition of time as the fourth dimension by Minkowski and Einstein in relativity theory. Only the popularization of relativity theory after 1919 brought an end to the widespread public fascination with the supra-sensible fourth dimension between the 1880s and 1920s. Initially popularized by figures such as E. A. Abbott, Charles Howard Hinton, Claude Bragdon, and P. D. Ouspensky (as well as science-fiction writers), the fourth dimension was a multivalent term with associations ranging from science, including X-rays and the ether of space, to idealist philosophy and mystical "cosmic consciousness." This essay focuses on the differing approaches to higher spatial dimensions in the cubism of Pablo Picasso and Juan Gris, the suprematism of Kazimir Malevich, and The Large Glass project of Marcel Duchamp in the early twentieth century. It concludes by examining contemporary artist Tony Robbin's thirty-year engagement with the mathematics of four-dimensional geometry and computer graphics, as well as his current work with knot theorist Scott Carter