The Ideology of the Offensive: Military Decision Making and the Disasters of 1914

تحلیل جک اسنایدر از نگرش‌های برنامه‌ریزان نظامی در سال‌های قبل از جنگ بزرگ، بینش جدیدی از محاسبات نادرست غم‌انگیز آن دوران و شباهت‌های احتمالی آنها در برنامه‌ریزی جنگ امروزی ارائه می‌دهد. تا سال 1914، قدرت‌های نظامی اروپایی استراتژی‌های نظامی تهاجمی را اتخاذ کردند، اگرچه شواهد قابل‌توجهی برای حمایت از این ایده وجود داشت که استراتژی‌های دفاعی مزیت بسیار بیشتری دارد. نویسنده استدلال می‌کند که سوگیری‌های سازمانی ذاتی در نگرش‌های استراتژیست‌های نظامی، جنگ را با تشویق به حالت‌های تهاجمی، حتی زمانی که انگیزه دفاع از خود است، محتمل‌تر می‌کند.

با تکیه بر شواهد تاریخی جدید از شرایط خاص پیرامون فرانسه، آلمان، و سیاست استراتژیک روسیه، اسنایدر نشان می دهد که تنها تحلیل عقلانی نیست که دکترین استراتژیک را تعیین می کند، بلکه نگرش برنامه ریزان نظامی را نیز تعیین می کند. اسنایدر استدلال می کند که استفاده از محاسبه منطقی اغلب قربانی تعقیب منافع سازمانی مانند استقلال، اعتبار، رشد و ثروت می شود. علاوه بر این، تلاش‌ها برای توجیه سیاست ترجیحی، سوگیری‌هایی را در تصمیم‌های استراتژیست‌ها به همراه می‌آورد - سوگیری‌هایی که منعکس‌کننده تأثیرات منافع و پیش‌برداشت‌های محلی، و آن‌هایی که ناشی از تلاش‌ها برای ساده‌سازی بی‌رویه وظایف تحلیلی‌شان است.

درس ترسناک در اینجا این است که دکترین‌ها می‌توانند بی‌ثبات‌کننده باشند، حتی زمانی که سلاح‌ها وجود ندارند، زیرا دکترین ممکن است بیشتر به نیازهای سازمانی ارتش پاسخ دهد تا پیامدهای فناوری تسلیحات رایج. با بررسی شکست تاریخی دکترین تهاجمی، جک اسنایدر کمک ارزشمندی به ادبیات علل جنگ می کند.

Jack Snyder's analysis of the attitudes of military planners in the years prior to the Great War offers new insight into the tragic miscalculations of that era and into their possible parallels in present-day war planning. By 1914, the European military powers had adopted offensive military strategies even though there was considerable evidence to support the notion that much greater advantage lay with defensive strategies. The author argues that organizational biases inherent in military strategists' attitudes make war more likely by encouraging offensive postures even when the motive is self-defense.

Drawing on new historical evidence of the specific circumstances surrounding French, German, and Russian strategic policy, Snyder demonstrates that it is not only rational analysis that determines strategic doctrine, but also the attitudes of military planners. Snyder argues that the use of rational calculation often falls victim to the pursuit of organizational interests such as autonomy, prestige, growth, and wealth. Furthermore, efforts to justify the preferred policy bring biases into strategists' decisions—biases reflecting the influences of parochial interests and preconceptions, and those resulting from attempts to simplify unduly their analytical tasks.

The frightening lesson here is that doctrines can be destabilizing even when weapons are not, because doctrine may be more responsive to the organizational needs of the military than to the implications of the prevailing weapons technology. By examining the historical failure of offensive doctrine, Jack Snyder makes a valuable contribution to the literature on the causes of war.