The Ideological Scramble for Africa: How the Pursuit of Anticolonial Modernity Shaped a Postcolonial Order, 1945–1966

در تقلا ایدئولوژیک برای آفریقا، فرانک گریتز به بررسی این موضوع می پردازد که چگونه رهبران آفریقایی در دهه های 1950 و 1960 یک پروژه مدرنیزاسیون ضد استعماری را طراحی کردند. ناسیونالیست های ضداستعماری به جای انتخاب طرف های جنگ سرد بین شرق و غرب، تلاش کردند تا تخریب روانی و فرهنگی استعمار را معکوس کنند.

اتحادیه آفریقایی Kwame Nkrumah به عنوان یک فدراسیون رهایی بخش پیش بینی شده بود. نیروهای امپراتوری موجود را به چالش بکشید: امپراتوری آزادی ایالات متحده، امپراتوری برابری شوروی، و امپراتوری های اروپایی استثمار. در دهه 1950، هدف اثبات قدرت ایدئولوژی پان-آفریقایی، دستور کار کنفرانس باندونگ و حمایت غنا از آزادی آفریقا را شکل داد و در عین حال تعیین کرد که در بحران کنگو و مبارزه با حکومت اقلیت سفیدپوست در چه چیزی در خطر است. جنوب و شرق آفریقا. در دهه 1960، تلاش برای بازسازی روانشناسی آفریقایی کنار گذاشته شد و توسعه اجتماعی-اقتصادی مورد توجه قرار گرفت. ملی گرایان ضداستعماری صرفاً در برابر فشارهای امپراتوری و جنگ سرد مقاومت نکردند یا از آنها استفاده نکردند، بلکه از نمونه انقلاب هائیتی 1791، که در آن توسن لوورتور خواستار اعمال جهانی ارزش های روشنگری اروپا شد، قدرت گرفتند. آزادی خواهان دوره پس از جنگ می خواستند جامعه را به شکل انقلابی که آنها را به وجود آورده بود، از نو طراحی کنند.

کشمکش ایدئولوژیک برای آفریقا نشان می دهد که مبارزه جنگ سرد بین سرمایه داری و کمونیسم تنها یکی از دو مبارزه ایدئولوژیکی بود که پس از 1945 سرعت گرفت. نبرد بین آزادی و امپریالیسم پایدارتر بود.

In The Ideological Scramble for Africa, Frank Gerits examines how African leaders in the 1950s and 1960s crafted an anticolonial modernization project. Rather than choose Cold War sides between East and West, anticolonial nationalists worked to reverse the psychological and cultural destruction of colonialism.

Kwame Nkrumah's African Union was envisioned as a federation of liberation to challenge the extant imperial forces: the US empire of liberty, the Soviet empire of equality, and the European empires of exploitation. In the 1950s, the goal of proving the potency of a pan-African ideology shaped the agenda of the Bandung Conference and Ghana's support for African liberation, while also determining what was at stake in the Congo crisis and in the fight against white minority rule in southern and eastern Africa. In the 1960s, the attempt to remake African psychology was abandoned, and socioeconomic development came into focus. Anticolonial nationalists did not simply resist or utilize imperial and Cold War pressures but drew strength from the example of the Haitian Revolution of 1791, in which Toussaint Louverture demanded the universal application of Europe's Enlightenment values. The liberationists of the postwar period wanted to redesign society in the image of the revolution that had created them.

The Ideological Scramble for Africa demonstrates that the Cold War struggle between capitalism and Communism was only one of two ideological struggles that picked up speed after 1945; the battle between liberation and imperialism proved to be more enduring.